ନାଉରିକୁ ପଦେ

କାହୁଁ ଦୂରୁ ମାଡ଼ିଆସେ ଶୁଭ୍ର ଘନତରୀ

ଢାଳେ ଅଶ୍ରୁ ଅବାରିତ କିଏ ସେ ପଝାରି ?

ଗଗନ ଅର୍ଣ୍ଣବ ଦିଶେ ଅତୀବ ଛବିଳ

କି ଦରଦେ ଦୁଃଖିନୀ ସେ ମୁଖ ତା' ଅଶ୍ରୁଳ !

କିବା ସୁଖ ଛାଡ଼ିଅଛି ଘେନିଯାଅ କାହିଁ

ଅବା କା' ବିଚ୍ଛେଦେ କାନ୍ଦେ ପାରେ ନା ସେ ସହି !

କେଡେ ନିରୀଦୟ ତୁମେ ନାଉରି ପ୍ରବର

ହୋଇନାହଁ କିବା ତୁମେ ବିରହେ କାତର ?

ଜୀବନର ମଧୁବନେ ହଜନ୍ତି ସରବେ

ରାହା ପୁଣି ଆପେ ଫିଟେ ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ରାବେ ।

ଝରିଯାଏ ପ୍ରେମବାରି ଦିବ୍ୟତାକୁ ଦେଖି

ଗଢିଦିଏ ନବଯୁଗ ପ୍ରତ୍ୟାଶା ନରଖି ।।

ସାମାନ୍ୟ ନଭାବ କେବେ ତୁମ ସହଯାତ୍ରୀ

ଯତନେ ବାହୁଥ' ତରୀ ଦୁଃଖଯାଉ ବିତି ।।