ମୂର୍ଖକୁ ଦିଅନା ଉପଦେଶ

ଘନ ଘନ ଘନ  ବରଷା ପଵନ

  ସିହରି ଉଠଇ ମହୀ

ଗଳ ଗଳ ଗଳ  ଗଳେ ଓଳି ଜଳ

  ତଳୁତଳ ଯାଏ ବହି ।

ଚକ ଚକ ଚକ  ଚପଳା ଚମକ

  ଘଡ଼ଘଡ଼ ଘଡ଼ଘଡ଼ି

ଟପ ଟପ ଟପ  ଅସରା ଆଟପ

  ବେଗ ଆସେ ବଢ଼ି ବଢ଼ି ।

ସାଇଁ ସାଇଁ ବାତ  ବହେ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ

   ସୁଉ ସୁଉ ଗରଜନ

ଭାଙ୍ଗେ ମଡ଼ ମଡ଼  ଗଛ ବଡ଼ ବଡ଼

   ଶାଖା ତଳେ ନିପତନ ।

ରସାଳ ଗହଳ  ଶାଖାରେ ବାନର

   ହୋଇ ଓଦା ସରସର

ଥରଥର ଥରି  କରମ ଆଦରି 

   ବସିଥାଏ ନୀରବର ।

ଝାଙ୍କ ଝାଙ୍କ ଝାଙ୍କ  ବାତ୍ୟାର ପ୍ରକମ୍ପ

   ବୃଷ୍ଟି ପାତ ଘନ ଘନ

ଏପଟ ସେପଟ   ହେଉ ସେ ମର୍କଟ

  ବାୟା କରି ଵିଲୋକନ ।

ବୋଲେ ହେ ବାନର  ନର ବଂଶଧର

   ହୋଇ କିମ୍ପା ବୁଦ୍ଧିହୀନ 

ଵାସ ଖଣ୍ଡେ କରି   ନରହ କିପରି

   ବର୍ଷାରେ ବିତାଅ ଦିନ ।

ଗୋଡ଼ ହାତ ତଵ  ଶକ୍ତିମାନ ପ୍ଲବ 

   କାହିଁକି ନକରି ଘର

ତିନ୍ତି ବୁଡ଼ି ଥରି  ବିପଦକୁ ବରି

   ହୁଅ ଏତେ ହରବର ।

ଥଣ୍ଟରେ କିପରି   ଦେଖ ବସା କରି

   ଅଛି ପିଲା ଛୁଆ ଧରି

ଆସୁ ଯେତେ ବଡ଼  ବର୍ଷା ବାତ୍ୟା ଝଡ଼ 

  ତିଳେହେଁ ନଯାଏ ଡରି ।

ଉପଦେଶ ଭଲ  ଦୁର୍ଜନକୁ ଶଲ୍ୟ 

  କ୍ରୋଧେ ହୋଇ କମ୍ପମାନ 

ଗର୍ଜି ମୂର୍ଖ କପି  ବୋଲେ ଛାର ପକ୍ଷୀ 

   ବୋଲାଉଛୁ ବୁଦ୍ଧିମାନ ।

ଖିଙ୍କାରି କୋପରେ  ଡେଇଁ ସେ ଦର୍ପରେ 

   ଭାଙ୍ଗିଲା ବାଇଆ ବସା

ଖଳେ ପରାମର୍ଶ  ଦେଲେ ତ ଅବଶ୍ୟ 

  ଭୋଗିବ ନିଶ୍ଚେ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା ।