ମୁଁ ତରୁ

ଅତୀତରେ

କେତେ କାକୁତିମିନତୀ ହୋଇଛି ମୁଁ 

କେତେ ବିକଳ ସ୍ବର ରେ ନେହୁରା ହୋଇଛି , 

ଶାଖା ରୂପକ ହସ୍ତ କୁ ପ୍ରସାରି 

କେତେ ଅନୁରୋଧ କରିଛି ମୁଁ ,

କେତେ ଥର କହିଛି 

ହେ ନର ଗଣ , ଟିକିଏ ଲଗାମ ଦିଅ ନିଜ ହାତ କୁ ,

ଏମିତି ମୋ ଜୀବନକୁ ଶେଷ କରି ଦିଅନା ,

ଏମିତି ଅନବରତ ମୋତେ କାଟି ଚାଲନା ..

 ଟିକିଏ ଚିନ୍ତା କର ତୁମ ଭବିଷ୍ୟତ କଥା ।

କିନ୍ତୁ

କେହି ଶୁଣିଲନି ,

ସମସ୍ତଙ୍କ କର୍ଣ୍ଣ ବଧିର ସମ ହୋଇଗଲା ।

ଆଉ ଆଜି ଯେବେ ବାତ୍ଯା ର ପ୍ରକୋପରେ ମୁଁ ଗଡି ପଡିଛି 

ଆହା କହିବା ପାଇଁ ସବୁ ଦୌଡି ଆସୁଛ ।

ଦରକାର ନାହିଁ ମୋର ସେ ଦୟା ।

ଯେବେ ମୁଁ କହୁଥିଲି 

ପୋତି ଦିଅ ଗୋଟେ ବୀଜ ,

ଦେଇ ଦିଅ ମୁନ୍ଦେ ପାଣି ,

ସେତେବେଳେ ତ କେହି କର୍ଣ୍ଣପାତ କରିଲ ନାହିଁ ।

ବୁଝି ପାରିଲନି ମୋର ତ୍ୟାଗକୁ

ତୁମରି ହାତ ପାପୁଲି ରେ ମୋର ଜୀବନ ।

ଚାହିଁଲେ ଦେଇ ପାରିଥାନ୍ତ ମୋତେ ନୂଆ ଜୀବନ , 

ତୁମର ସେହି ଦାନ ରେ ମୁଁ ବୁକୁ ଦେଖାଇ ଅଟକାଇ ଥାନ୍ତି ସେ ଝଡକୁ ,

ନିଜେ ଟଳିପଡି ଧରାଶାୟୀ ହୋଇଥାନ୍ତି , 

କିନ୍ତୁ ଢାଳ ସାଜିଥାନ୍ତି ତୁମ ପାଇଁ ।

ଶାଖା ତଳେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଇଛି ତୁମକୁ ,

ମୋର ଦେହରୁ ଜାଳେଣି ଦେଇଛି , 

ଦେଇଛି ପୁଣି ଫୁଲ , ଫଳ , ପଥି , 

ଲାଖ , ଝୁଣା ।

କଣ ବା ଦେଇନି ତୁମକୁ ।

 

ନିଜ ଶରୀରେ ନିଆଁ ଲଗାଇ 

ତୁମକୁ କରାଇଛି ଉଷୁମ ଶୀତ ରାତିରେ , 

ନିଜେ କରତ ର ଧାରରେ ରକ୍ତାକ୍ତ ହୋଇ ତିଆରିଛି ବାସ ତୁମ ପାଇଁ ,

ନିଜେ ଅଙ୍ଗାରକାମ୍ଳ ର ସେ ବିଷ କୁ ପିଇ , 

ଦେଇଛି ତୁମକୁ ଅମ୍ଳଜାନ , 

ବଞ୍ଚାଇଛି ତୁମ ଜୀବନ ।

 

ତଥାପି ତୁମେ ସବୁ ଏତେ ନିର୍ଦ୍ଦୟ , 

ସବୁ ଭୁଲିଗଲ , 

ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ମୋତେ ନାଶ କଲ ।

ପ୍ରତିବଦଳେ ଆଜି ଏ ବାତ୍ୟା ରେ ମୁଁ ଧରାଶାୟୀ , 

ଶ୍ରୀହିନ ତୁମର ଏ ସମାଜ ,

ମୋ ବିନା ଖାଁ ଖାଁ ତୁମର ଏ ରାସ୍ତା , ତୁମ ଅଞ୍ଚଳ , 

ବାସହୀନ ଆଜି କେତେ ପକ୍ଷୀଗଣ ।

ନେଡି ଗୁଡ କହୁଣୀ କୁ ଗଲା ପରେ 

ଆଜି ତୁମେ କରୁଛ ମୋ ପାଇଁ ଆହାଃ , 

ଦୁଃଖ କରୁଛ ମୋର ଏ ଅବସ୍ଥା ରେ ।

ଲୋଡା ନାହିଁ ତୁମର ସେ କ୍ରନ୍ଦନ

ଦରକାର ନାହିଁ ସେ ଦୟା ର ଶବ୍ଦ ।

କାହିଁକି ନା ମୁଁ ତ ଚାଲିଯିବି , 

କିନ୍ତୁ କ୍ଷତି ହୋଇଯିବ ତୁମର , 

ତିଳେ ବି ବଞ୍ଚି ପାରିବନି ତୁମେ ମୋ ବିନା

ଏବେ ବି ଅଛି ସମୟ

ଧରନି ହାତରେ ଧାରୁଆ ଅସ୍ତ୍ର , 

ଖାଲି ଥରେ ସଭିଏଁ ଦୁଇ ପାପୁଲି ରେ କୋଳେଇ ନିଅ ଏକ ଚାରାକୁ , 

ଦେଇ ଦିଅ ତାକୁ ନୂଆ ଜୀବନ ,

 ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି ତୁମରି ପାଇଁ ,ଲଢିବି ତୁମରି ପାଇଁ , 

ଜନ୍ମର ଏନ୍ତୁଡିଶାଳରୁ ଉଷୁମେଇବା ଠୁ ,

ଜୀବନର ଶେଷ ଜୁଇ ଯାଏ ଥିବି ତୁମ ସାଥିରେ

କେବଳ ଏବେ ନୁହେଁ 

ଆଜି

କାଲି

ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ମୁଁ ହିଁ ତୁମରି ତରୁ ।