ମୁଁ ବାପା

ଆସୁ ପଛେ ଯେତେ ଅଭାବ ଦୁର୍ଦ୍ଦଶା

ଥିବି ମୁହିଁ ତୋର ପାଶେ,

ଦୁଃଖ କି ଯନ୍ତ୍ରଣା ତିଳେ ହିଁ ନ ଥିବ

ବାପା ଥିବ ତୋର ଶ୍ଵାସେ ।

ରୋଗରେ ପୀଡିତ ଦେଖିଦେଲେ ତୋତେ

ଛାତି ଫାଟିଯାଏ ମୋର,

ଲାଗେ ମୋତେ ସତେ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଘର

ସୁଖ ହେଲା ସ୍ଵାର୍ଥପର ।

ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ଯେବେ ହୋଇଯାଏ ପୁଅ

ସବୁ କଷ୍ଟ ମୁଁ ସହିବି,

ଅବାଟରୁ ମୁହିଁ ବାଟକୁ ଆଣିବି

ଦୁଃଖରେ ସାଥି ମୁଁ ହେବି ।

ଶିକ୍ଷା ଯଦି ପୁଅ ଗ୍ରହଣ ନ କରି

ଅଶିକ୍ଷା ପଛରେ ଯାଏ,

ହାତ ଧରି ତାକୁ ଅଶିକ୍ଷା ପଥରୁ

ଭଲ ରାସ୍ତାକୁ ମୁଁ ନିଏ ।

କୁଜଙ୍ଗରେ ପଡ଼ି ଭୁଲିଯାଉ ଯଦି

ପିଡିଆ ଥିବା ବାପାକୁ,

ସ୍ଵୟଂ ଭଗବାନ କ୍ଷମା ଦେବେ ନାହିଁ

ମନେରଖ ମୋ କଥାକୁ ।

କେ.ନିର୍ମଳ

ଭଦ୍ରକ, ବାସୁଦେବପୁର(ଜଗନ୍ନାଥି)