ମୋ ପିଲାଦିନ

ଯେଉଁଠି ଦିଶଇ ଦିନରେ ସୂରୁଜ

ରାତ୍ରୀ ହେଲେ ଚାନ୍ଦ ତାରା,

ସେହି ଉଆସରେ ଜନମ ମୋହର

ଆଲୋକ ଅନ୍ଧାର ଭରା ।

ଧୂଳି ,ବାଲି, ମାଟି, ଇଟା ପଥର ଯେ

ହୋଇଛି ମୋ ଖେଳ ସାଥି,

କେବେ ସଡକର ଆବର୍ଜନା ପରେ

ଯାଇଛି ସମୟ ବିତି ।

ଦେଖିନି ମୁୁଁ କେବେ ଫୁଲର ବଗିଚା

ଧରିନି ପରଜାପତି ,

ମୂଷା ମାଛି ପୁଣି ବିଷାକ୍ତ ଗନ୍ଧକୁ 

ଅନୁଭବ କରେ ନିତି ।

ମାଆ କୋଳେ ଶୋଇ ଶୁଣି ନାହିଁ ମୁହିଁ

ତା ଓଠର ପଦେ ଗୀତ ,

ଅଳି କରି ନାହିଁ ତା ପାଖରେ ଯାଇ 

ମୋର ଏ ଅବୁଝା ଚିତ୍ତ ।

ବୁଝିନି ମୁଁ କେବେ ବିଦ୍ୟାର ମହତ୍ତ୍ୱ

ଦେଖିନାହିଁ ବିଦ୍ୟାଳୟ ,

ପ୍ରଭୁଙ୍କ ସ୍ଵରୂପ ଜାଣିନାହିଁ ମୁହିଁ

ଯାଇ ନାହିଁ ଦେବାଳୟ ।

ପେଟ ପାଇଁ କେବେ ଦିନ ଯାଏ ବିତି

କେବେ ବିତିଯାଏ ରାତି ,

ଭବିଷ୍ଯତ ମୋର ଅଳିଆ ଗଦାରେ

କେବେଠୁ ହୋଇଛି ପୋତି ।

କିଏ କହେ ଭୂତ ଅଳିଆଗଦାର 

ରାସ୍ତା କଡ଼େ ଅଛି ଚାହିଁ ,

କିଏ କହେ ଛୁଆ ଶ୍ୱାନ ଶୃଗାଳର

ପଛେ ପଛେ ଆସେ ଧାଇଁ ।

ଛୁଇଁ ଦେଲେ କିଏ ଦୂରେ ଠେଲିଦିଏ

ଘୃଣା ମନେ ଦିଏ ଗାଳି,

ଚିକ୍କଣ ଦେହରେ ନୂଆ ପୋଷାକରେ

ଲାଗିଯିବ କାଳେ ଧୂଳି ।

କାହାକୁ କହିବି କିଏ ବା ଶୁଣିବ

ପିଲା ଦିନ କଥା ମୋର,

ସଭିଏ ତ ଏଠି ଆପଣ ସ୍ୱାର୍ଥରେ

ହେଉଛନ୍ତି ତରବର ।