ମୋ'ଜୀବନ ପଛେ ନର୍କେ ପଡ଼ିଥାଉ

ଯେତେ ଜଣ ମୋତେ ଭର୍ତ୍ସନା କରନ୍ତି

ତାଙ୍କ ଚିରଞ୍ଜିବୀ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ।

ନିଜ ଜୀବନକୁ ନର୍କରେ ଦେଇ ମୁଁ

ତାଙ୍କ ସୁଖ ଶାନ୍ତି କାମନା କରେ ।

କାହିଁକି କେଜାଣି ତାଙ୍କରି ସୁଖରେ

କଣ୍ଟକିତ ପଥ ସଜେଇ ଦିଏ ।

ଜାଣି ବି ହୁଏନି,ନିଜର ହୋଇ ବି

ସଂସାରେ ନିଜର,ନିଜର ନୁହେଁ ।

ବିସ୍ମିତ ସାମ୍ରାଜ୍ୟ ବିସ୍ତାରିବା ପାଇଁ

ଲାଳାୟିତ କେବେ ହୋଇନି ନିଜେ ।

ତଥାପି କାହିଁକି ଏ ଛୋଟ ଦୁନିଆଁ

ଏ ଛୋଟ ମଣିଷେ ଛୋଟିଆ ବୁଝେ ?

ଯଦି ମୋ'ଜୀବନ ସତ୍ୟରେ,ଧର୍ମରେ

ବଳିଷ୍ଠ ରକତେ ବଢି ଚାଲିଛି ।

ଶପଥ ନେବିନି, ଆଗେଇ ଚାଲିବି

ଆନ ପାଇଁ ନିଶ୍ଚେ କରିବି କିଛି ।

ଜୀବନ ଥିବାରେ ନିଜର ନହେଲେ

ମଲା ପରେ ନିଶ୍ଚେ ମୋତେ ଖୋଜିବ।

ସେଇ ଦିନ ନିଜେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବି

ମୋ'ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ୱ ଚିର ସମାଧି ନେବ।

ମନ୍ଦିର ମାଳିନୀ ସହର ଗଢିବି

ସେ ସପନ କେବେ ଉଙ୍କି ମାରି ନି ।

ହଜାର ହଜାର ଉପକାର ପରେ

ନିଜ ନାମ କେବେ ଧରା ପଡେନି ।

ହାଇ ରେ ବିଧାତା ଏତିକି ସପନ

ଦେଖାଇବୁ, ଯାହା କରି ପାରିବୁ ।

ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ନର୍କେ ଥୋଇଦେବୁ

ଜଗତ ଲୋକଙ୍କ ହିତ ସାଧିବୁ ।