ମୋ ଦେଶର ନାରୀ

ମୋ ଦେଶ ଭାରତ,           ମୋ ଦେଶର ମାଟି,

ମୋ ଦେଶ ମୃଦ୍ୟୁ ମଳୟ ।

ମୋ ଦେଶରେ ବହେ,            ଶୀତଳ ସମୀର,

ମୋ ଦେଶ ମୋ ପାଇଁ ପ୍ରିୟ ।।

ବସନ୍ତ କୋକିଳ,             ଗ୍ରୀଷ୍ମ ଝାଞ୍ଜି ରୋଳ,

ମାଘ ଦାଢ଼ ଶିରୋମଣି ।

ଗଗନ ଆବୋରି,               ଆଷାଢ଼ ବଉଦ,

ଭରିଦିଏ ନଦୀ ପାଣି ।।

ମୋ ଦେଶର ବିଲେ,            ବନେ ଉପବନେ,

ଶ୍ୟାମଳ ତରୁ ଗହଳ ।

ପୁଷ୍ପ ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ,                ବୃକ୍ଷ ଲତା ସିରେ,

ମନୋରମ ସୃଷ୍ଟି କୋଳ ।।

ମୋ ଦେଶ ମାଆର,            ଧୋଇ ଦିଏ ପାଦ,

ସାଗର ଲହରୀ ମାଳା ।

ମସ୍ତକେ ସୋଭିତ,              ହିମାଳୟ ଗିରି,

ସୀମାରେ ପ୍ରହରୀ ଭେଳା ।।

ମାନବ କାନନେ,               ଝିଅ ଟିଏ ମୁହିଁ,

ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ପୁଷ୍ପ ସମ ।

ସ୍ୱାଧୀନ ଦେଶର,               ନାଗରିକ ପରା,

ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଧ୍ୱଜାକୁ ନମଃ ।।

କହି ପାରିବେକି,               ନାଗରିକ ବାପା,

ବଢ଼ିଲା ଝିଅର କୋହ ।

ମୋ ଦେଶ ସ୍ଵାଧୀନ,             ମୁହିଁ ସ୍ୱାଧୀନ କି,

ଧର୍ଷିତ ହୁଏ ମୋ ଦେହ ।।

ମୁକ୍ତ ଗଗନର,                ନିଳିମାର ତଳେ,

ଅନ୍ଧାର କାଳୀମା କୋଳେ ।

ବିଚରଣ ପରା,             ନାହିଁ ମୋ ଭାଗ୍ୟରେ,

ଅବଳା ଦୁର୍ବଳା ଛଳେ ।।

ରକ୍ଷକ ସାଜନ୍ତି,               ଭକ୍ଷକ ଦେଶରେ,

ମଦ୍ୟପ କରନ୍ତି ନାଟ ।

ମୁଖିଆ ତାଣ୍ଡବ,               ଅଭିସେକ ଆଶେ,

ବସାଇ ଦୁର୍ନୀତି ହାଟ ।।

ନାରୀଯେ ଜନନୀ,            ଭଗ୍ନୀ ଜାୟା କନ୍ୟା,

ସୃଷ୍ଟି ଆଦ୍ୟ ସ୍ୱରୂପିଣୀ ।

ଜୟ ଭାରତରେ,              ନାରୀ ସୁରକ୍ଷାରେ,

ଦେବା ଜାଗରଣ ଆଣି ।।

***************

ଲେଖକ (ମହେଶ୍ୱର ସାହୁ)

ଗୋପୀବିନ୍ଧା, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗାଁ,

ବାଲେଶ୍ଵର(ଭଦ୍ରକ)