ମହାଧନ

ଯେତେ ବାଣ୍ଟିଲେ କେବେ ସରେନି

ଚୋରମାନେ ପାରନ୍ତିନି ନେଇ

ଦାନ ପରେ ବି ଭଣ୍ଡାର ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ

ଧନ ମଧ୍ୟେ ଅଟଇ ସେ ମହାଧନ ।

ଅନ୍ଧାରୁ ଆଲୁଅ ଆଡକୁ

ବାହାରିଥିବା ରଶ୍ମିଟିଏ

ପରିବ୍ୟାପ୍ତ ଅସୀମ ଶକ୍ତି ତାର

ଅମୃତ ଝରାଏ ହୃଦୟେ ସବୁଦିନ ।

ଶିକ୍ଷାର ନିକିତିରେ ଭାରିପଡେ 

ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ପାଲାଟି ତାହାର 

ଟଙ୍କାରେ ତଉଲି ହୁଏନି ତାର ମୂଲ

ଦୁର୍ମୂଲ୍ୟ ଅଟଇ ପରା ସେ ଜାଣ ।

ହଜିଯାଏନି କି ହୁଏନି କ୍ଷୟ

ସୁନା ପରି ଘଷିମାଜି ଦେଲେ ଥରେ

ଚକ୍ ଚକ୍ କରୁଥାଏ ଜ୍ଞାନର ଘର

ଦୂର କରିଦିଏ କେତେ ଅମା ଅଜ୍ଞାନ ।

ରଖିବାକୁ ଲୋଡା ନାହିଁ ଭଣ୍ଡାର ଘର

କି ତାଲା ଚାବି କବାଟ

ଉନ୍ମୁକ୍ତ ଦିବ୍ୟ ଆଲୋକେ 

ବିଛୁରିତ ମନେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଚେତନ ।

ଯାହାପାଶେ ଅଛି ଏ ରତନ

ଅସମ୍ଭବ ସବୁ ସମ୍ଭବ ତା ପାଇଁ

ଆଙ୍ଗୁଳି ଟିପେ ଘୁରିବ ପୃଥିବୀ 

ହାସଲ କରିଥିଲେ ଏ ମହାଧନ ।