ମାଟିଘର

ଝାଟି ମାଟିଘର ମୋ ସରଗ ପୁର ଯହିଁ ମୁଁ ଜନମ ହେଲି,    

ସେଇଠି ଅଛି ମୋ ସ୍ମୃତିର ମହକ ତାକୁ ଖାଲି ଝୁରି ହେଲି |୧|   

ଅଳନ୍ଧୁ ମଥାନ ଛୁଇଁ ଧୂଆଁ ଉଠେ ମାଟିଘର କାନ୍ଥ ଦେଇ ,        

ସକାଳ ପ୍ରହର ମୁଖ ଦରଶନେ ଭକତି ଉଠଇ ଚେଇଁ |୨|     

ସେନେହ ମମତା ତା କାନ୍ଥେ ଲାଗିଛି ସେନେହ ବୋଳାର ଲେପ,       

ତାକୁ ଛୁଇଁଦେଲେ ମନ ଲାଖିଯାଏ ଲେଖାହୁଏ ନୂଆ ଗପ |୩|            

ଗପ କହୁଅଛି ଜୀବନ କାହାଣୀ ସ୍ମୃତିର ଝଲକ ଦେଇ,   

ପିଲା ଦିନ ମେଳ ପୁଣି ଧୂଳି ଖେଳ ମାଟିର ପରଶ ନେଇ |୪|    

ନଡ଼ାର ଛାଉଣୀ ଘର ଛାତ ପୁଣି ବରଷାର ଧାର ଝରେ,        

ପାଣି ଟୋପା ଭାସେ ହସେ ମୁଁ ଉଲ୍ଲାସେ ଓଳଛା ତଳର କରେ |୫|            

ବରଷାରେ ଭିଜି ନାଚେ ମୁଁ ଦୁଆରେ ଟିପି ଟିପି ଝରେ ପାଣି,         

ମାଟି କାଦୁଅରେ ନାଚି ନାଚି ଖୋଜେ ଭିଜୁଆ ଆନନ୍ଦ ମୁଣି |୬|      

ମାଟି ଗୋଡ଼ି ମିଶା କାନ୍ଥଟିର ହସା ମୋତେ ଯେ ବିଭୋର କରେ ,      

ଥିଲେ ଯେତେ ଦୂରେ ଫେରି ଆସେ ଖରେ ସୁଖେ ନିଦ ଆଖି ଭରେ |୭|        

ରାତିର ସପନ କରଇ ମଗନ ଜାଗେ ବଇକୁଣ୍ଠ ନିଶା,     

ମାଟି ଘର ପରା ବଇକୁଣ୍ଠ ପୁର ସେନେହ ମମତା ମିଶା |୮|          

ଜଗତ ଯାକର ସବୁଠାରୁ ବଡ଼ ମୋର ଏଇ ମାଟିଘର ,  

ବଡ଼ ତା ହୃଦୟ ବଡ଼ ତା ମରମ ସେନେହରେ ଭରପୁର |୯|      

ହୃଦୟ ଗଢ଼ିଛି ପ୍ରୀତି ଭରିଅଛି ଜନନୀ ସେନେହ ଦେଇ ,    

ମାଟିଘରଟିକୁ କୋଟି ନମସ୍କାର ମଥା ଯାଉଥାଏ ନଇଁ |