ମାଆର ମମତା

ଇଏ କେମିତିକା ସମ୍ପର୍କ... ଯାହା ଆଗରେ

   ଲକ୍ଷେ ସୁନା ହୀରା ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ ।

ଯାହା ମୁହଁ ଚାହିଁ ଦେଲେ... ସବୁ ଦୁଃଖ     

    ଆପେ ଚାଲିଯାଏ ।

ସାତ ସମୁଦ୍ର,ତେର ନଈ ପାରି ହୋଇ ଗଲେ  

   ଛିଡ଼ିବନି ଏ, ରକ୍ତର ସମ୍ପର୍କ ।

ଯାହାର ପଣତ କାନି ଢାଙ୍କି ଦେଲେ...

ଦୁନିଆଟା ଲାଗେ ସ୍ୱପ୍ନର ପରୀ ରାଇଜ ପରି।

ସିଏ ପରା ମାଆ... ମମତାମୟୀ, କରୁଣାମୟୀ

       ଦୟାର ସାଗର

ପିଲା ପାଦରେ କଣ୍ଟା ଫୁଟିଲେ ମାଆକୁ କାଟେ   

     ଅଜବ ଏ,ସମ୍ପର୍କ !

ମଆର ପାଦ ଛୁଇଁ ଦେଲେ...ଲକ୍ଷେ ପାପ କଟିଯାଏ 

ଏତେ ତୀର୍ଥ ଯିବା କେଉଁ ପୂଣ୍ୟ ପାଇଁ 

ସକଳ ତୀର୍ଥ ତ, ଏଇ ମାଆର ଚରଣେ ।

ପିଲାକୁ ଆସିଲେ ବିପତ୍ତି....ମାଆ ସହିଯାଏ ସବୁ ମୁଣ୍ଡ ପାତି

   ହସି ହସି ମୃତ୍ୟୁକୁ ବି କରେ ସଲାମୀ ।

ମାଆର ସ୍ଥାନ... ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅମୂଲ୍ୟ ବରଦାନ 

  କାଳେ କାଳେ ପୂଜନୀୟ, ବନ୍ଦନୀୟ ଓ ଚିର ନମସ୍ୟ ।

ମାଆ, ଧୈର୍ଯ୍ୟର ଅନ୍ୟ ନାମ...ସେ ସର୍ବଂସହା

  ପୃଥିବୀ ପରି ଶାନ୍ତ,

ନିଜେ କଷ୍ଟ ସହି

ପିଲାକୁ ନିଏ କୋଳେଇ ।

   **********