ମା

ମା ଏକ ସ୍ନେହ ଭରା ସାଗରର ସିନ୍ଧୁ

ଯାହା କୋଳେ ବୋହୁଥାଏ ମମତାର ବିନ୍ଦୁ ।

ମନର କୋହକୁ ଛାତିରେ ସେ ଚାପି

ବୁକୁର ଅମୃତ ବାଣ୍ଟୁଥାଏ ନୀତି ।

ପଡ଼ିଗଲେ ଯିଏ କୋଳକୁ ନିଏ

ପଣତ କାନିରେ ତାର ଧୂଳି ଝାଡ଼ିଦିଏ ।

ନିଦ ନଆସିଲେ ସେ ଗପ କହୁଥାଏ

ନିଜେ ନ ଶୋଇ ସେ ଆମକୁ ସୁଆଏ ।

ପିଲାର ତ ଯେତେ ଅଳି ଅରଦଳି

ହସି ହସି ପରା ସେ ସହିଯାଏ ।

ପୃଥିବୀ ସମ ପରା ମା ହୋଇଥାଏ

ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଭାର ନିଜେ ସାହୁଥାଏ ।

କହେନାହିଁ କାହାକୁ ସେ ତାର ଦୁଃଖର ବେଦନା

ସବୁବେଳେ ହସୁଥାଏ କିଛି ଅଭିଯୋଗ ବିନା ।