କହଇ ମନ ଆରେ

● କହଇ ମନ ଆରେ

କିଏ ଜାଣିଛ କୁହ ତ..

ଯାହା ମୋର ନଥିଲା କେବେ

କେମିତି ଦେଇପାରନ୍ତି ଅନ୍ୟ କାହା ହାତେ ?

ମୋ ଭିତରକୁ ପଶି ଦେଖ

ଏଠି ଯାହା ଦେଖୁଛ

ଶୂନ୍ୟରେ ଡିଣ୍ଡିମ ଛଡା କିଛି ନୁହଁ

ମୁଁ ନିଜେ ତ ନିଜର ନୁହଁ , ନିଃସ୍ବ ଜଣେ ।

ମୁଁ ତ ଅବୋଧ ଥିଲି , ଭଲ ଥିଲା

କିଏ ଶିଖାଇଲା ସେଦିନ

ଏ ଦେହ ଖଣ୍ଡିକ ମୁଁ ବୋଲି

ଆଉ ପରିପାର୍ଶ୍ବର ଲୋକଙ୍କୁ ମୋର ବୋଲି ?

ମୁଁ ମୋର ଆମର..

ଏ ଚକ୍ରବ୍ୟୂହରେ ଧନ୍ଦି ହେବା ପାଇଁ

ଯାହା ବି ବଢାଇ ଦେଉଥିଲି ଅଜାଣତେ

ନଦେବା ବା ଫେରାଇ ଆଣିବା ଚେଷ୍ଟା କଲି

ଅଥବା ବଦଳରେ ପ୍ରତିଦାନ ମାଗିଲି ।

ବିଦ୍ୟା ବୋଲି ଅବିଦ୍ୟା ସିନା ଶିଖିଲି

ଦେହଭୋଗକୁ ପ୍ରେମ ବୋଲି ଜାଣି

ବାଛିନେଲି ସାଥିଟିଏ...

ରୂପର ବଜାରରେ ଯୋଗ୍ୟତା ସାଉଁଟି

ଘରବାଡି ଦିଆନିଆ ବେଭାର

କୁଳ ଜାତି ଧର୍ମ ପରଖି ନେବା ପରେ ,

ଇସ୍ ଏ କି କଲି ?

ସେଇଠୁ ଚାଲିଛି ଯେ ଚାଲିଛି

ଠିକଣା ନଥିବା ଘର ଭିତରକୁ ପୁଣି ବାହାରକୁ

ଫୁରସତ ପାଇଲିନି ପଛକୁ ଦେଖିବାକୁ

ଅବୋଧରୁ ଉଠି ସବୁ ଜାଣିଗଲା ଭଳି ।

ଏ ଘର ପିଲାଝିଲା ଦିଅଁଦେବତା

ସବୁ ମୋର ମୋର କହି

ବାନ୍ଧି ହୋଇଗଲି ନା ମାୟାଫାଶରେ !

ତ୍ୟାଗ ଆଉ ବଳିଦାନର ପରିଭାଷା

ଏମିତି ବୁଝାଇ ଦେଲ ଯେ

ରକ୍ତକୁ ପାଣି ଫଟେଇ ସବୁ ପାଶୋରିଲି

ଅର୍ଜନ ପରେ ସଞ୍ଚୟ କରିବା ନିଶାରେ

ନିଜର ବି ପର ଲାଗିଲେ

କେବେ କେବେ ମିତ୍ର ବି ଶତ୍ରୁ ହୋଇଗଲେ ।

ଏବେ କିନ୍ତୁ ବେଳ ସରିଯାଉଥିବା

ନିଶ୍ଚିତ ଜାଣି ...

ଭାରି ଭଲ ଲାଗେ , ଏ ସଞ୍ଜବେଳେ

ନୀଡବାହୁଡା ପକ୍ଷୀଟିଏ ପରି

କୋଳାହଳ ଛାଡି ନୀରବରେ ଶୁଣିବାକୁ

"କହଇ ମନ ଆରେ ମୋ ବୋଲ କର...

ଗଲେଣି ତୋ ସଙ୍ଗତୁ ଯେତକ ଜନ

ଗଣ୍ଠିରେ ବାନ୍ଧି ନେଲେ କେ କେତେ ଧନ ।"

ଏବେ ତ ଆକାଶର ଅସୀମତା

ଆଉ ସେପାରିର ବୈଭବତା ଫୁଟିଲାଣି

ଜଳଜଳ ହୋଇ ଆଖି ଆଗରେ ।

ପ୍ରସନ୍ନ କୁମାର ମାଦଳା