କବିତା ରୂପରେ ଲେଖି ଚାଲିଛି

ଭାବୁଛି କାହିଁକି ଏତେ ମୁଁ ତୁମକୁ

ନିଜେ ମୁଁ ନିଜକୁ ଜାଣି ପାରୁନି ।

କଳ୍ପୁଛି କାହିଁକି କଳ୍ପବଟ ବୃକ୍ଷ

ତୁମ ସପନରେ,କିଛି ନ ଜାଣି ।

ଜହ୍ନ ରାଇଜରେ ଘର କରିବାକୁ

କାହିଁକି ତୁମରି ଛବି ଆଙ୍କୁଛି ।

ଜହ୍ନ ଯେ ତୁମର ସାତ ସଉତୁଣୀ

ତୁମ ରୂପ ଆଗେ ଜହ୍ନ ଲୁଚୁଛି ।

ଗୋଲାପୀ ଗୋଲାପୀ ରଙ୍ଗ ଓଢଣୀରେ

ତୁମରି ଗଭାକୁ ଲୁଚେଇ ଦେବି !

ଗୋଲାପ ଲୁଚୁଛି ତୁମ ପଣତରେ

ଲାଜରେ ,କେମିତି ତାକୁ କହିବି ।

କଇଁ ହୃଦୟରେ ଅତି ସରାଗରେ

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ପରଖୁ ଥିଲି ।

ତୁମ ହୃଦୟଟି କଇଁ ଠୁ କୋମଳ

ନିଜ ଜୋଛନାରେ ଭିଜେଇ ଦେଲି ।

ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ଦେହ ସାତ ରଙ୍ଗ ନେଇ

ଭାବୁଛି ତୁମରି ଅଗଣା କଥା ।

ସେ ଅଗଣା ଆଗେ ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ ରଙ୍ଗ

ଫିକା ପଡ଼ିଯାଇ ନୁଆଁଏ ମଥା ।

ଶ୍ୱେତପଦ୍ମ ଫୁଲ ସୁରଭିକୁ ନେଇ

କେମିତି ତୁମକୁ ମହାକାଇବି !

ତୁମେ ନିଜେ ପରା ଶ୍ୱେତ ପଦ୍ମଗନ୍ଧା

ତୁମ ସୁରଭିରେ ନିଜେ ହଜିବି ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନିବାସର କଳ୍ପନା କରିଛି

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମେ,ତୁମେ ସାଗର କନ୍ୟା ।

ସେଇ ଉଆସରେ ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ

ଛୁଟୁଥିବ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ବାସର ବନ୍ୟା ।

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ତୁମେ,ମୁଁ ତ ନୁହେଁ ନାରାୟଣ

କେମିତି ଏ ସବୁ ଭାବି ପାରୁଛି ।

ନିଜେ ମୁଁ ଜାଣୁନି, ବୁଝି ବି ପାରୁ ନି

କବିତା ରୂପରେ ଲେଖି ଚାଲିଛି ।