କବି ଓ ଉପାଧି

ଅମାନିଆ ସେତ କବିର ଭାବନା

ବାଡ ବତା ବାଧା ବନ୍ଧନ ମାନେନା ।

ମନର ଭାବନା ଶବଦରେ ଛନ୍ଦି

କବିତା ରଚନା କରେ ଫାନ୍ଦିଫୁନ୍ଦି ।

ଛନ୍ଦ ଅଳଙ୍କାରେ ସଜାଇ ତାହାକୁ

ପରିପୁଷ୍ଟ କରି ଥାଏ ସାହିତ୍ୟକୁ ।

ଉପାଧି ପାଇଁ ତା ନଥାଏ ଖାତିରି

ଭାବନାକୁ ଦିଏ କଲମେ ଉତ୍ତାରି ।

ଜାଣି ନଥାଏ ସେ ଲେଖାଟି ତାହାରି

ଲଭିବ କେବେ ମାନ୍ୟତା ଅଧିକାରୀ ।

ଲେଖାରେ ଦମ ଯେବେ ତାର ଥିବ

ଆଦର ଜନମାନସରେ ପାଇବ ।

ଲେଖା ତାର ପଢି ଉପକୃତ ହେଲେ

ପାଠକ ବିଚାରେ ଉପାଧି ତା'ତୁଲେ ।

ମାନପତ୍ର ଊପାଧିରେ କାର୍ଯ୍ୟ ନାହିଁ

ପାଠକ ହୃଦୟ ନପାରିଲେ ଛୁଇଁ । 

ସମାଜେ ଆଦର ଲଭିଲେ କବିତା

ପ୍ରକୃତ କବି ବୋଲି ତାକୁ ଜାଣିଥା।

ଆଦୃତ ତାହାର କବିତା ହୋଇଲେ

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଉପାଧିତା ଇତିହାସ ବୋଲେ ।