କାକର

ତୁ ସିନା ଫିଙ୍ଗି ଦେଉ

ତୋର ସେହି ଜଳୀୟବାଷ୍ପକୁ

ହେଲେ....................

ଏ ଶୀତୁଆ ରାତିର ନିମ୍ନ ପାରଦ ,,

ଦିଏ ତାକୁ ନୂତନ ଅବୟବ ।

ଯେବେ ତାହା ଆସି ଛୁଏଁ

ଏ ଘାସ ଗାଲିଚାକୁ ,,

ଇସ୍.............................

ମୁଁ ତ ଲାଜେଇ ଯାଏ

ପିନ୍ଧି ସେ ମୁକୁତାର ମୁକୁଟକୁ ।

ସେହି ଚକ୍ ଚକ୍ ଦିଶୁଥିବା

କେତୋଟି ବିନ୍ଦୁ

ଲାଖିଯାଏ ଯେବେ

ବୁଢିଆଣୀର ବସାରେ ,,

ଆହାଃ.........................

ଆଧୁନିକ ଟିସୁ ଶାଢୀ ଟି ପରି

ଲାଗେ ସେ ସୁନ୍ଦର ,ଅତି ସୁନ୍ଦର ।

ଗୋଲାପ ପାଖୁଡା ଟି ଲାଗେ

ଆହୁରି ମନୋହର

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟତା ସହ ଯେବେ

ଔଜଲ୍ୟତା ମିଶେ ,,,

ସତରେ.........................

ଘଟିଯାଏ କିଛି ଅତି ଆକର୍ଷଣୀୟ ।

କେଜାଣି କି ଚମତ୍କାରିତା ଅଛି

ସେହି କେଇ ବୁନ୍ଦାରେ

ଯାହା ସହସ୍ର ଗୁଣିତ କରାଏ

ପ୍ରତି ଟିର ରୂପକୁ ,,

କି ଶ୍ୟାମଳ ,କି ପାକଳ...........

ସବୁଠି ଛାଇଯାଏ ତାର ଯାଦୁର ଗରିମା ।

ପ୍ରତି ଥର ତୁ ଏମିତି

ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଥା.........

ଆଉ ଏ ବାୟୁର ସ୍ତର ,,,

ପ୍ରତିଥର ବଦଳାଇ ଦେଉ ତାକୁ

ସେହି କ୍ଷୁଦ୍ର ବୃତ୍ତାକାର ଜଳବିନ୍ଦୁରେ

ଝଲସି ଉଠୁ ଏ ଧରା ତାର ଇନ୍ଦ୍ରଜାଲରେ ।

●●Priyadarsini Das ●

●Asst teacher .R.K.U.P.School,Vellora●

●Vellora,Basta,Balasore●