ଜୀବନର କାନ୍ ଭାସ

ଏ ଜୀବନଟା ଏକ ରଙ୍ଗୀନ୍ ଚିତ୍ରପଟ୍ଟ

ଥରେ ତାକୁ ଆଙ୍କି ହୁଏ ।

ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଦାଗ ଯେ ଲାଗିଲେ

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ହରାଇ ଦିଏ ॥

ଶିଳ୍ପୀ ହୋଇ ଯେବେ ପଚାରେ ମୁଁ ତାକୁ

ମୋ ତୁଳୀର ସ୍ପର୍ଶେ ନେଇ ।

ବାହୁନି ବାହୁନି କାନ୍ଦି କହିଥାଏ

ସ୍ପନ୍ଦନର ଘଣ୍ଟି ଦେଇ ॥

ଚଗଲା ଏ ମନ ଡରାଏ ଯେ ତାକୁ

ହୃଦୟର ଆଶ୍ରା ନିଏ ।

ସାଥୀ ହରା ହୋଇ ଏକା ଚାଲୁଥାଏ

ଭଙ୍ଗା ଖେଳନା ପାଲଟି ଯାଏ ॥

ଭୁଲ୍ ଥିଲେ ପଛେ ଚୁପି ରହିଥାଏ

ରାଗ,ରୁଷା ରଖେ ନାହିଁ ।

ଶୁନ୍ୟ ଅଭିଯୋଗେ ଛଳନା ଭରିଲେ

ପ୍ରତିଶୋଧ ଖୋଜେ ସେହି ॥

ଏ ଜୀବନଟା ଏକ ଥୁଣ୍ଟା ମରୁଭୂମି

ପ୍ରେମ ଯେବେ ଥକିଯାଏ ।

ତୃଷ୍ଣା ଭରା ତାର ଚାହାଣୀ ପଟ୍ଟରେ

ରକ୍ତ ରଙ୍ଗ ଢାଳି ଦିଏ ॥

ପ୍ରେମର ଅଟେ ସେ ସ୍ଵପ୍ନ ସାଗର ଟେ

ବିଶ୍ଵାସ ରୂପକ ନୌକା ।

ପ୍ରତାରଣା ପରି ନାଉରୀ ଟେ ଥିଲେ

ଚାଲିଥାଏ ଏକା ଏକା ॥

ସମୟ ପଚାରେ ଆଉ କେତେ ଦିନ

ଚାଲିବ ସେ ଏକା ହୋଇ ।

ଫିକା ପଡିଲାଣି ଏ ଜୀବନ କାନଭାସଟା

ଆଜି ଲିଭିଯିବ ଯୁଗ ପାଇଁ ॥

---- XXXX-----