ଜହ୍ନ

ସୁଦୂର ଆକାଶେ ଶୁଭ୍ର କନ୍ଦୁକର ପ୍ରାୟେ

ଜ୍ୟୋସ୍ନା ବୋଳା ରୂପ ନେଇ ଜନ ମନ ମୋହେ ।

ସୃଷ୍ଟି ସଂରଚନା ବେଳେ କେତେ ଯୁଗ ଧରି

ବିଧି ଗଢେ ଏ ରୂପକୁ ତାପ ନାଶ କରି ।

ସୁଶୀତଳ ପିଣ୍ଡ ଧରି ଗଗନ ବୁକୁରେ

ଘୁରି ବୁଲେ ଆନନ୍ଦରେ ଆପଣା ରାଜ୍ୟରେ 

ପୃଥିବୀର ଚତୃପାଶେ କରେ ଯେ ଭ୍ରମଣ

ପଥେ ବାଧା ଦେଇ ରାହୁ ଲଗାଏ ଗହଣ ।

କିଛି କ୍ଷଣ ନିରବରେ ପୁଣି ଆସେ ଗର୍ବେ

ଯେହ୍ନେ ନିଶି ଅନ୍ତେ ପ୍ରାତଃ ଖେଳେ ଜନ ରବେ ।

ଚନ୍ଦ୍ରମଣ୍ଡଳର ମଧ୍ୟେ ଯେବେ ପାଏ ସ୍ଥାନ

ଉପମା ଦେବାକୁ କବି ହୁଏ ଛନ୍ନ ଛନ୍ନ ।

ଶରତ ବେଳାରେ ଶୋଭା ଦୁଗୁଣିତ ହୋଇ

ପ୍ରକୃତି ରାଣୀର ମନ ପାଶେ ଟାଣୁ ଥାଇ ।

ବିଜନତା କୋଳେ ଯେବେ ଆସେ ଶୀତକର

ମିଳନ ବ୍ୟଗ୍ର ବଢଇ ପ୍ରେମି ଯୁଗଳର ।

ଶଶା ଭ୍ରମିତ ହୁଅଇ ଦେଖିଣ ଶଶାଙ୍କ

ତୃଷା ମେଣ୍ଟେ ନାହିଁ ଗଳେ ପିନ୍ଧେ ମୃତ୍ୟୁ ଡଙ୍କ ।

ଦୂର ରାଇଜରେ ରହି ଟାଣି ନିଏ ମନ

ସର କୋଳେ କୁମୁଦିନୀ ଗଣେ ରାତି ଦିନ।

ପ୍ରାଣର ବାନ୍ଧବ ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରେୟସୀ ଯେ କଇଁ

ନିଶି ଦିବସ ବିତଇ ବିହାୟସ ଚାହିଁ ।

କଇଳାସ ପତି ଶିରେ ହୋଇ ବିମଣ୍ଡିତ

ଜାହ୍ନବୀ ସଙ୍ଗତେ ଦେଖି ଲିଭି ଯାଏ କ୍ଲାନ୍ତ ।

ଶାପଗ୍ରସ୍ତେ କଳଙ୍କିତ ସ୍ଵରୂପକୁ ଧରି

ଆନନ୍ଦ ଉଲ୍ଲାସ ବାଣ୍ଟି ମନ କରେ ଚୋରି ।

ସେହି ଆବେଗରେ ପଡ଼ି କୁମାରୀ ମନରେ

ଆଶ୍ଵିନ ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ଆଶେ କୁମାର ଆଶାରେ ।

ସୁନ୍ଦର ସୁଢଳ ଗ୍ରହ ଚନ୍ଦ୍ର ଯା' ର ନାମ

ପରିଚାଳନା କରାଏ ଯେହ୍ନେ ରାଜା ସମ ।

ଯୁଗ ପରେ କେତେ ଯୁଗ ବିତି ଗଲା ଆସି

ଆକାଶ ଭୂଷଣ ଇନ୍ଦୁ ପ୍ରାଣେ ଦିଏ ଖୁସି ।