ହେ ମୃତ୍ୟୁ

ହେ ମୃତ୍ୟୁ ତୁମେ କାଇଁ ଏତେ ଭୟଙ୍କର . ..

ତୁମ ଆଗମନ ରେ ହେଇଯାଏ ସବୁ ଛାରଖାର

ଭାଙ୍ଗି ଯାଏ ସୁଖ ର ସଂସାର ..

ହେ ମୃତ୍ୟୁ ତୁମେ କାଇଁ ଏତେ ଭୟଙ୍କର .

ହେ ମୃତ୍ୟୁ କାଇଁ ତୁମ ରୂପ ଏତେ କରାଳ ଓ ବିକଟାଳ ,

କାଇଁ ତୁମ ଧ୍ୱନି ରେ ହୋଇ ଯାଏ ଅନ୍ଧକାର ,

ଚାରିଆଡେ ଥାଏ ଖାଲି ହା ହା କାର .

ହେ ମୃତ୍ୟୁ କାଇଁ ତୁମେ ଏତେ ଭୟଙ୍କର .

କାଇଁ ତୁମେ ଆଣ ଆଖିରେ ଅଶ୍ରୁ ର ଧାରା ,

ଛାତିରେ କୋହ ଆଉ ହାରିଯିବାର ଚିତ୍କାର ,

କାଇଁ ତୁମେ ଭୟ ବିଭିଷୀକା ,

ଯଦି ତୁମେ ଚିରନ୍ତନ ସତ୍ୟ କାଇଁ ତୁମେ ନୁହଁ ସୁନ୍ଦର ..

ହେ ମୃତ୍ୟୁ କାଇଁ ତୁମେ ଏତେ ଭୟଙ୍କର ..

ମୃତ୍ୟୁ ର ଉତ୍ତର ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର .

ଜନ୍ମ ଆରମ୍ବ ହେଲେ ମୁଁ ସେ ଆରମ୍ବର ପ୍ରଥମ ଦ୍ୱାର ,

ମୁଁ ଅନ୍ଧକାର ପଛରେ ଥିବା ଆଲୁଅର ଆବିଷ୍କାର ,

ମୁଁ ପୁରୁଣା ପିଣ୍ଡ କୁ ଲୀନ କରି ଗଢେ ଆତ୍ମା ର ନୂଆ ଏକ ମନ୍ଦିର ..

ମୁଁ ସୁଖ ଆରମ୍ଭ ରେ ଥିବା ଦୁଃଖ ର ନିମିସଯାକ ଛାଇ ଟିଏ ମାତ୍ର ..

ମୁଁ ମୋହ ମାୟା ର ଅନ୍ତ ର ଗୋଟେ ବାର୍ତ୍ତା ମାତ୍ର ,

ମୁଁ ମଣିଷ ର ଭୟ ପଛରେ ଥିବା ସନ୍ଧାନ ମଣିଷତ୍ୱର ..

ମୁଁ ମୃତ୍ୟୁ !

ବିନା ଶେଷ ରେ କି ସମ୍ଭବ ନୂଆ ଆରମ୍ଭର .