ହେ ଧରା

ଦେଖି ପାରିବିନି ମୁଁ ଆଉ ତୋର ସେ

ଅନାବୃତ୍ତ ଚେହେରାକୁ ,

ନା ପାରିବିନି ଦେଖି ,କେବେ ବି ପାରିବିନି

ତୋର ସେ ଶ୍ରୀହିନ ବେଶକୁ ।

ତୋର ମନେ ଅଛି କି ନାହିଁ ମୁଁ ଜାଣେନା

ହେଲେ ଭୁଲିନି ମୁଁ କେବେ ,

କେତେ ସୁନ୍ଦର ଥିଲା ତୋର ସେ ରୂପ

କେମିତି ଭୂଲିବି କହ ଏବେ ।

ଚର୍ତୁଃଦିଗେ ଶ୍ୟାମଳ ଶାଢୀଟି ତୋତେ

ଆବୃତ୍ତ କରି ରଖିଥିଲା ,

ରଙ୍ଗୀନ ପୁଷ୍ପ ମାନ ଥିଲା ସେ ଶାଢୀ ର ଧଡି

ଆକର୍ଷଣ ର ସତରେ କଳନା ନ ଥିଲା ।

ଆଧୁନିକତାର ଡିମଡିମ୍ ପିଟୁଥିବା ଏ ସମାଜ

ଆଜି ତୋତେ କରିଛି ଉଲଗ୍ନ ,

ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଭୀ ଅଟ୍ଟାଳିକା ଗଠନ ଲାଳସାରେ

ଛଡାଇଛି ତୋ ଠୁ ତୋର ସମ୍ମାନ ।

ବର୍ଦ୍ଧିତ ଜନସଂଖ୍ୟାର ମୁକାବିଲା ପାଇଁ

ବଢାଇଛି କେତେ କାରଖାନା ,

ତୋ ଦେହରୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଛି ସେ ତୋ ସବୁଜ ଶାଢୀକୁ ,

ପିନ୍ଧାଇଛି ସେ କାରଖାନା ମଳର ଆବରଣକୁ ,

ପିଆଇଛି ସେ ପରିତ୍ୟକ୍ତ ଜଳକୁ ।

ସର୍ବଂସହା ତୋର ନାମ ବୋଲି ତୁ କଣ ସବୁ ସହିଯିବୁ ,

ପ୍ରଶ୍ନ କରିବୁନି ଏ ଜଗତବାସୀଙ୍କୁ..... ?

କିଏ ଦେଲା ତାଙ୍କୁ ଅଧିକାର ତୋ ସମ୍ପତ୍ତି ଲୁଟିବାକୁ ... ?

ତୋ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କୁ ଲୁଟିବାକୁ.....?

ତୋ ଦେହର ସେ ଜଙ୍ଗଲ ,ସେ କାନନ

ବାସ ଦେଇଥିଲା ବନ୍ୟପ୍ରାଣୀଙ୍କୁ ,

ଆଜି ସେ ପ୍ରାଣୀ ସବୁ ବାସହରା,ବିଚାରା

ବାସ ଟେ ପାଇଁ ଚିତା ଆଜି ଜନଗହଳି ରାସ୍ତାରେ ।

କହ ,କାହିଁ ଗଲା ତୋର ସେ ଭିନ୍ନ ଋତୁର ଭିନ୍ନ ରୂପ

ହଜିଗଲା କି ସତେ ପ୍ରଗତି ଆଢୁଆଳେ ,

ମୁଁ ତ ଜାଣି ପାରୁନି ,ପ୍ରଗତି କେଉଁ ପଥେ ...?

ବିକାଶର ପଥେ ଅବା ବିନାଶର...............

ମୁଁ ନୀଳକୁ ତୁ ଶ୍ୟାମଳ, ଥିଲା କେତେ ସୁନ୍ଦର

ତୋ ଦେହରୁ ପକ୍ଷୀ ଆସି ଡେଣା ମେଲୁଥିଲା ମୋ ବକ୍ଷରେ ,

କାହିଁ ଗଲା ସେ ଦିନ ,କାହିଁ ଗଲେ ସେ ପକ୍ଷୀମାଳ ,

କି ଦିବା କି ନିଶି ବାସ୍ ,,,,

ଦେଖୁଥିଲି ତୋ ରୂପକୁ ,ହଜି ଯାଉଥିଲି ତୋ ସୁନ୍ଦରତାରେ ...।

ହେଲେ ଆଉ ପାରୁନି ଦେଖି ମୁଁ ତୋର..

ସେ ଅନାବୃତ୍ତ ଚେହେରାକୁ ,

ନା ପାରୁନି............................... ।

●☆●Priyadarsini Das Mohanty ●☆●

●Asst teacher,R.K.U.P.School;Vellora ●

●Balasore●