ଗରୀବ

ହାୟ !

କି ନିଶହାୟ 

ପେଟ ପିଠି ଏକ

ପୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହ

ଫୁରୁ ଫୁରି ବାଳ 

ରୁକ୍ଷିଲା ଚର୍ମ ।

ହସ କି କାନ୍ଦ

କିଛି ବାରି ହେଉନି

ସତେ ଯେମିତି ସେ

ଏକ ଅଭିସପ୍ତ ମାନବ ।

ଶହ ଶହ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ

ପିଇ ପିଇ ବଞ୍ଚଥିବା

ନିର୍ଜୀବ ହେଇ ଏଣେ ତେଣେ

ଘୁରୁଥିବା ଏକ ଯନ୍ତ୍ର ମାନବ।

ନା ଘର ନା ଦ୍ବାର

ଦିନେ ସୂର୍ଯ୍ୟ

ରାତି ଜହ୍ନ ଦେଖି 

ଜୀଉଁଥିବା ଏ ମାଂସ କଣ୍ଢେଇ ।

ପ୍ରତିବାଦ କରିବାର ନାହିଁ ଶକ୍ତି

ପୁଞ୍ଜିପତିଙ୍କ ଚାଲେ ହୁକୁମ

ଏଠି ପ୍ରତିଯୋଗିତା ମନା

ଖାଲି ଗରିବ ହେଇ ବଞ୍ଚିବା ସାର ।