ଘର୍ମ

ସେ ଆସେ 

ନିଦାଘର ପ୍ରଚଣ୍ଡ ରୌଦ୍ରତାପରେ,

ସେ ଆସେ

ଆତତାୟୀର ସଙ୍ଗୀନ୍ ମୁନରୁ

ଧାଏଁ ଧାଏଁ ଗୁଳିଛୁଟିଲେ ।

ସେ ପୁଣି ଆସେ

ଏକ ଅଜଣା ସାୟାହ୍ନରେ 

ଅତି ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ବୋଲାଉଥିବା

ସେହି ମନର ମାନସୀକୁ ପ୍ରେମ ପତ୍ରଟି

ସାତଭାଙ୍ଗ କରି ବଢେଇ ଦେବାବେଳେ ।

କେମିତି ସଂପର୍କ ତା ସହ !

ବୋଧହୁଏ କ୍ଷୀର ଓ ନୀରର,

ଲୋଚନ ଆଉ ଲୋତକର ।

ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରାରମ୍ଭରୁ ଆଜିଯାଏ

ସବୁ ଦୁଃସମୟରେ ସାଥୀ ହୁଏ ।

ସେ ଆସେ ବୋଲିତ 

ମଣିଷ ସଚେତ ହୁଏ,

ହାରିଯାଇଛି ବୋଲି ବିଶ୍ବାସ କରେ,

ନହେଲେ ଅହଙ୍କାରୀ ଛାତିବାଡେଇ କୁହନ୍ତା

" ହମସେ ବଡା କୋଇ ନେହିଁ " ।।