ଏକ ନୈଷ୍ଟିକ ଭାବାବେଗ

ଆସୁଛି ବହୁ ଝଡ଼ ଝଞ୍ଜା ମାନବ ଜୀବନ ପଥେ,

କରି ତନୁ ମନ ଅବଶ ଅତି ଦୁସ୍ଥ ମନୋରଥେ l

କାହିଁ କେତେ ରଥି ମହାରଥୀ ଗଲେଣି ତ ଭାସି

ଏଇ ସମୟ ନଈରେ l

ପ୍ରେମ ସ୍ରୋତ ତାର ହୋଇନିତ ଉଣା ନୀଳ ନଭ

ତଳେ ନକମି ଭ୍ରମେ ତିଳେ l

ଆମେ ଚାହିଁ ବସିଛୁ ଲଭିବାକୁ ଦିବ୍ୟ ଜୀବନ

ଦିବସ ରାତେ l

ମାନବୀୟ ବିବେକ ଆମ ଗଲାଣି ଥକି ଯୁଗଚକ୍ରେ

ଅସ୍ଥିର ଚିତ୍ତେ l

 

ନବ ପ୍ରଭାତ କେବେ ହେବ ଦୃଶ୍ୟମାନ ବିଶ୍ୱେ l

ବୁହାଇ ସୁସ୍ଥ ମଳୟ ଯୁବମାନସ ବୁକେ ହରଷେ l

ନୂତନ ଆହ୍ୱାନ କରିବା ଆମେ ଧରି ନାମ

ଜଗନ୍ନାଥେ l

ନେଇଯିବା ଟାଣି ଆମ ଆର୍ଯ୍ୟଧାମେ ଶାଶ୍ୱତ

ଆଲୋକ ପଥେ l

ପ୍ରେମର ଭାବ ସ୍ରୋତେ ପ୍ଲାବନ କରିଦେବା

ବସୁମାତେ l

ସଂଘର୍ଷ ବହ୍ନିରେ ପ୍ରେମର କାଗଜ ନଦେବା

ଜାଳି ସତେ l

ପ୍ରେମର ପରିଧି ନଭଚୁମ୍ବୀ ଆଉ ଭାଷା ତାର

ଚିତ୍ତ ଛୁଆଁ

ମଦନୀ ଗାତ୍ର ରଜ୍ଜୁ ନପାରେ ବାନ୍ଧି ତାକୁ କରିତ

ବୃଥା କିମିଆ l

ନର ହୃଦ ପଲଙ୍କେ ବିରାଜମାନ ସେ ତ

ଚିରସବୁକ କନ୍ୟା l

ନଚାହିଁ ସେ କିଛି ଭସାଇଦିଏ ସେ ମାନବତା

ଗୁଣ ବନ୍ୟା l

ତାର ବନ୍ୟା ସ୍ରୋତ ମାତୃ କୋଳ ଅଟଇ

ବିରାଟ ନଥାଏ ଜମା ଆବିଳତା l

ବିଶ୍ୱ ସନ୍ତାନେ ଏକ ଆରେକକୁ ମିଶାଇଚାଲେ

ସେ ନଭରି ତା ହୃଦେ ଭାବ ବିଭିଧତା l

ସାରା ବସୁଧାକୁ କରିଦିଏ ଘର ପରିବାର ତାର

ପ୍ରିୟ ବିଶ୍ୱଜନେ l

ଶାଶ୍ୱତ ମାନବୀୟ ପ୍ରେମର ଡିଣ୍ଡିମ ପିଟି ଚାଲେ

ପ୍ରେମର ପ୍ରଚାରେ ଅନୁକ୍ଷଣେ l

ଚତୁର୍ଭୁଜଙ୍କୁ କରୁଛୁ ପ୍ରାର୍ଥନା ଦେବାକୁ ଆମକୁ

 ଦିବ୍ୟ ଚେତନା l

ଯାହାର ପ୍ରଭାବେ ସ୍ଥାପିବା ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ବୈକୁଣ୍ଠ ନ

ହୋଇ ଆନମନା l