ଦୁଃଖୀ ଜୀବନ

ମୋ ଜୀବନ ଅଟେ ଲୋତକରେ ଭରା

   କହିବି କାହାକୁ ଶୁଣିବ କିଏ ?

ଜନମ ଦେଲୁତୁ କରମ ଦେଲୁନି

  ଦେଲୁନି ଜୀବନେ ସୁଖ ଟିକିଏ !

କେତେ ଆଶା ନେଇ ଜନମ ଦେଲୁ ତୁ

  ସୁଖେ କାଟିବାକୁ ଦିନଲୋ ବୋଉ

ଆଶା ଆଜି ତୋର ଆଶାରେ ରହିଲା

   ପାରୁନି ସମ୍ଭାଳି ମୁଁ ଆଜି ଆଉ ।

ପତ୍ନୀ ବୋଲି ଯାର ହାତ ଧରାଇଲୁ

    ସେ ଆଜି ସାଜିଲା ତୋର ଭଗାରୀ

ମାଆ ମାଆ ବୋଲି ଯେତେ ମୁଁ ଡାକୁଛି

    ପଛରୁ ଗୋଡକୁ ଟାଣୁଛି ଧରି ।

ମାଆ ହେଲା ତୋର ମୁଁ ନୁହେଁ ନିଜର

   କାହିଁକି ଆଣିଛୁ ଧରି ମୋ ଘରୁ

କଥା ଦେଇଥିଲୁ ସାତଜନମକୁ

   ହେବୁନି କେବେ ତୁ ମୋଠାରେ ଭୀରୁ ।

ଜଣାପଡିଲା ତୋ ମରଦ ପଣିଆ

    ଭାବିଛୁ ମୋତେ ତୋ ଘରକୁଣିଆ

ମୋ କଥାରେ ଯଦି ନ ହେବୁ ରାଜିଲୋ

    ଦେଖିବୁନି କେବେ ସାରା ଦୁନିଆଁ ।

ଚୁଟି ଧରି ନେବି ଘୋଷାରି ଘୋଷାରି

   ଦେଖାଇ ଦେବି ମୁଁ କୋର୍ଟ କଚେରୀ

ଯେବେ ନ ଛାଡିବୁ ମାଆର ମମତା

   ପିଠିରୁ ଦେବି ତୋ ଛାଲ ଉତାରି ।

ମୋ ଉଦ୍ଧତ ପଣିଆ ଜଣା ନାହିଁ ତୋତେ

   ଚାହିଁଲେ ସାଜିବି ଆଜି ଭଗାରୀ

ନ ସାଜିବି ଯେବେ ତୋ ସଙ୍ଗେ ବଇରୀ

  ଉଠିଯାଉ ଆଜି ଏ ଘରୁ ସବାରୀ ।

ମୋ ଜୀବନ ଦୁଃଖ ଶୁଣୁଛୁଲୋ ବୋଉ

   ସାହା ତୋତେ ଆଉ ହୋଇବ କିଏ ?

ଶୁଣିଲୁ କାହାଣୀ ବଢିଲା ତୋ ଦୁଃଖ

  ପୁତ୍ର ଜନମର ସୁଖ ତ ଇଏ ।।

   କହିବି କାହାକୁ ଶୁଣିବ କିଏ ?