ଚାରୋଟି କବିତା

    -ଗାଁ-

      ସୁକାନ୍ତ ଖଣ୍ଡା

ଗାଆଁକୁ ସୁନ୍ଦର ପୋଖରୀ ତୁଠଟେ

   ଯଦି ହୋଇଥିବ ସଫା

ପାଣି ପରିବେଶ ବନାନୀ ଆଲୋକ

   ଦୂରୁ ଦିଶୁଥିଲେ ତୋଫା

   ଆତ୍ମସ୍ବାର୍ଥ ମୋଟେ ଫମ୍ପା

ସେହି ମୋର ଗାଆଁ ଟାଙ୍ଗର ତଳିଟି

   ଭାଇଚାରା ମଲ୍ଲୀଚମ୍ପା।

        

       -ସନ୍ଧ୍ଯା-

ସନ୍ଧ୍ଯା ଆସିଗଲେ ପ୍ରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରସ୍ଥାନ

   ନିଜର ବାସସ୍ଥାନକୁ

ପବିତ୍ର ସମୟ ପ୍ରାର୍ଥନା ଓ ତପେ

   ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହିଁ ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ

   ଭ୍ରମଣ ହିତ ଦେହକୁ

ଜଗତ କଲ୍ଯାଣ ଏହି ମୂହୂର୍ତ୍ତଟି

   ହୋଇଥାଏ ଭବିଷ୍ଯକୁ।

      

      -ସାଥୀ-

ହୃଦୟ କନ୍ଦରେ ଅବା ଜୀବନରେ

   କେହି ଅଛି ନିଜର

ପଥର ପଥିକ ପୁତ୍ର କନ୍ଯା ପତ୍ନୀ

   ବାପା ମାଆ ସହଦୋର

   ନିଜେ ହିଁ ସାଥୀ ନିଜର

ମୋର ମୋର କହି ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାରେ

   ବୁଲୁଅଛି ନିରନ୍ତର।

      

      -ଘର-

ଘର କରିଥିଲି ସଂସାର ମେଲେଇ

   ସଭିଙ୍କୁ ନିଜର ଭାବି

ବୁଢା଼ ବୟସରେ ଗୁହ ମୂତ ହେଲି

   ଖାଇବା ନ ଦେଇ ଚାବି

   ଜୀବନଟି ମୂଲତବି

କାହିଁକି ଘରଟେ କରିବାକୁ ଗଲି

   ଏବେ ତ ଛାଡି଼କି ଯିବି।