ବସନ୍ତ ମଳୟ

ହେମ କୋଳେ ଥିଲା ନିଶ୍ଚିନ୍ତେ ଶୋଇ

ବସନ୍ତ ଆସନ୍ତେ ଉଠିଲା ଚେଇଁ

ବହଇ ମଳୟ ସେ ଧିର ଧିର

କେବେ ଧିର ପୁଣି କେବେ ପ୍ରଖର I

ଛୁଇଁ ଯାଏ ବନ ନଈ ପର୍ବତ

ସକାଳ ଛୁଆଁଟା ଲାଗଇ ଶୀତ

ମିଠା ଲାଗେ ଛୁଆଁ ହେଲେ ଦିନାନ୍ତ

ମଧ୍ୟାହ୍ନ ସମୟେ ଖଣ୍ଡିଆ ଭୁତ I

କୋଇଲି ଗାଅଇ ବନସ୍ତେ ଗୀତ

ହଳଦୀ ବସନ୍ତ ସାଥେ ସେ ମିତ 

ଉପବନୁ ନେଇ ଆସେ ସୁଗନ୍ଧ

ପରସି ଦିଅଇ ନଜାଣେ ଛନ୍ଦ I

ପାଦପେ ପତ୍ରକ ଖେଳଇ ଦୋଳି

ରସାଳ ବଉଳ ଥାଏଟି ଝୁଲି

ସୁରଭି ତାହାର କି ମୁଗ୍ଧକର 

ବାତୁଲ ପରାୟେ ଘୁରେ ଭ୍ରମର I

ବସନ୍ତ ମଳୟ ଛୁଇଁଲେ ଦେହ

ମନେ ପ୍ରୀତିରସ ଉଠଇ ଦାହ

ପ୍ରେମ ଚଡେଇଟି ବାନ୍ଧଇ ବସା

ସତେକି ଲାଗିଛି ମହୁଲି ନିଶା I