ବର୍ଷା

ଆଉ ଡାକନାହିଁ

  ଶ୍ରାବଣ ଗୋ ତୁମେ

    ଭିଜିବାକୁ ବରଷାରେ

ଅନେକ ଭିଜିଛି

   ଲୁହର ବର୍ଷାରେ

     ଏକା ଏକା ଗୋପନରେ ।

ଜଳିଛି ନୀରବେ

  ବିରହ ଜୁଇରେ

     ପ୍ରୀତି ଘୃତ ଦେହେ ମାଖି 

ହୃଦୟ ବେଢାରେ

   ତଥାପି ମହକେ

      ପ୍ରୀତିପୁଷ୍ପ ନୀରୀମାଖି ।

ଵିନ୍ଦୁଏ ସପନ 

  ସିନ୍ଧୁଏ ଯନ୍ତ୍ରଣା

    ସଳିତା ପରିକା ଜଳେ

ଆଞ୍ଜୁଳେ ଲୁହରେ

  ପାପୁଲିଏ ଖୁସି

    ହୃଦୟ ପଞ୍ଜରେ ଖେଳେ ।

ସ୍ମୃତିର ମେଖଳା

  ଲହୁରେ ପଖଳା

    ଶୂନ୍ୟତାରେ ନିତି ଭିଜେ

ଆଉଟା କୋହର

  ସାଉଁଟା ମୋହରେ

    ମହାଶୂନ୍ୟେ କାହିଁ ହଜେ ।

ଭିଜିଥିଲା ଦିନେ

   ଦେହ ମନ ପ୍ରାଣ

    ପାଇ ତୁମ ପ୍ରୀତି ସ୍ପର୍ଶ

ନିରୁଦ୍ଧିଷ୍ଟ ଆଜି

  ସେ ମିଠା କାହାଣୀ

     ବିତିଲାଣି ଦିନ ବର୍ଷ ।

ଋତୁ ପରେ ଋତୁ

  ରଚେ ଇତିହାସ

    ରଙ୍ଗର ପସରା ଖୋଲି

ଫିକା ଫିକା ସବୁ

   ଶବ୍ଦର ପାଖୁଡା

     ସ୍ୱପ୍ନ ସବୁ ମରୁବାଲି ।

ଆଉ ଡାକନାହିଁ

   ଭିଜିବାକୁ ମତେ

     ନିରୋଳାରେ ତୁମ ସାଥେ

ବୈଶାଖୀ ତାତିରେ

  କେବେଠୁଁ ଶୁଖିଛି

     ଭିଜିବାର ଇଚ୍ଛା ଯେତେ ।