ବର୍ଣ୍ଣମୟ

ଅର୍ଥହୀନ ବର୍ଣ୍ଣ ମାନ     ହୋଇଗଲେ ସଂଯୋଜନ

      ବର୍ଣ୍ଣମୟ କବିତାଟେ ଗଢନ୍ତି ମିଶି

ଆକାଶର ଇନ୍ଦ୍ର ଧନୁ    ଅବା ମେଘର ମହ୍ଲାର

     ତାରା ଭରା ଜହ୍ନରାତି ଆଙ୍କନ୍ତି ବସି

     ପାଠକର ମନକୁ ମୋହି

ଦିଏ ଆନନ୍ଦ ଅପାର କବିତା ସେହି ||

ବର୍ଣ୍ଣମୟ ଖଳ ଜନ   ହୋଇଯାଏ ବର୍ଣ୍ଣ ହୀନ

    ଚିହ୍ନା ମୁହଁ ସବୁ ହୋଇଯାଏ ଅଚିହ୍ନା

ଜୀବନର ଚଲାପଥେ   ଘଟଇ ଘଟଣା କେତେ

   ବର୍ଣ୍ଣମୟ ବର୍ଣ୍ଣହୀନ ହୁଏ ଅଚିହ୍ନା

   ଜୀବନର ନିରାଟ ସତ୍ୟ

ଅଶେଷ ଯାତନା ଦିଏ ତାହା ଅକଥ୍ୟ ||