ବୃଦ୍ଧାବସ୍ଥା

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଆସିଥାଏ

ତା ନିଜ ଠାଣିରେ

ସବୁ ସରଞ୍ଜାମ

ଥାଏ ତା ମୁଣିରେ,

ଆଖି ପଟ୍ଟଳରେ

ଭାସମାନ ଭେଳା

ଲୋଚାକୋଚା ଚମକୁ

ଦେହ ତାହାର ଦୁର୍ବଳ,

ଝୋଟ ପରି ଫରଫର

ରୁଖାଶୁଖା ତହିଁ କେଶ

ଅବର୍ଣ୍ଣନୀୟ ତାର

‌ କୋପଳର ବିନ୍ୟାସ ,

ଥରିଲା ଓଠରେ ପୁଣି

ଚିରିଗଲା ଚର୍ମ

ନିୟତିର ନିର୍ଦ୍ଦେଶ

କେତେ ନିଷ୍ଠୁର ନିର୍ମମ ।

ବାରମ୍ବାର ଅପଦସ୍ଥ ହୁଏ

ନିଜ ନିଳୟରେ

ଅବୁଝା ଠାଣିରେ ଚାହିଁ

ନ ବୁଝିବା ଭଙ୍ଗୀରେ ,

କାହାର ଅନାଦର

ପୁଣି କାହା ହତାଦର

ସଭିଙ୍କ ଧିକ୍କାର ସହି

ଦେଖୁଥାଏ ସଂସାର ।

ଅନବରତ ଆଖିଥାଏ

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ରାସ୍ତାଟି କୁ

କେତେବେଳେ ଆସିବ ତା

ଦୋଳବିମାନ ର ପାଲିଙ୍କି ,

ଯେଉଁଠି ଆରମ୍ଭ ହେବ

ଆଶ୍ଵସ୍ତିର ମାର୍ଗ

ନିର୍ବାଣର ଅଭିସାର

ମୁକ୍ତ ହେବ ଅଭିଶାପ ।।