ଭୁଲ କିସ ମୁଇଁ କଲି

ଚିକି ମିକି ଏଇ,          ପ୍ରଜ୍ବଳିତ ଶିଖା,

ତୃପ୍ତି ମୟୀ ତ୍ୱରଣୀକା ।

ଭରି ଦେଇଥିଲା,         ହୃଦେ ଜାଗରଣ,

ଦିବ୍ୟାନ ସନ୍ତାନ ଶିଖା ।।

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷ,          ଶ୍ରାବଣ ଗଞ୍ଜଣା,

ବନ୍ଧ୍ୟା ନାରୀର କଟଣା ।

ସାହି ଭାଇ ବନ୍ଧୁ,        ପ୍ରୀତି ସହୋଦର,

ନଥିଲା କାହା କରୁଣା ।।

ସର୍ବଂସୁହା ହୋଇ,       ବନ୍ଧ୍ୟା ସ୍ଥାନେ ରହି,

ଜଳୁ ଥିଲା ମୋ ଜୀବନ ।

ଆଜି ପୁତ୍ର ଜନ୍ମି,        ଭରି ଦେଲା କୋଳ,

ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେଲା ମୋ ସପନ ।।

ସବୁ ଖୁଣ୍ଟଣାରୁ,          ହେଲି ମୁଁହିଁ ମୁକ୍ତ,

କୋମଳ ଶିଶୁଟେ ପାଇ ।

ଶାଶୁ ଓ ଶଶୁର,         ସ୍ୱାମୀ ଓ ଦେବର,

ସର୍ବେ ଥାନ୍ତି ପ୍ରିୟ ହୋଇ ।।

ମୋ ପୁତ୍ର ବଢ଼ିଲା,         ପାଠବି ପଢିଲା,

ହେଲା ମୋ ସଂସ୍କାରି ପୁଅ ।

ଗୋଟେ ପୁଅ ବୋଲି,      ଯାହା ଇଛା କଲା,

ଯୋଗାଇଲି ଚାହିଁ ମୁଁହ ।।

ଆଜି ଯୌବନରେ,        ପାଦ ଦେଇ ପୁଅ,

ଭଲ ପାଏ ଲୁଚି ଲୁଚି ।

ଅପ କର୍ମ ତାର,           ବଢି ଯାଉଥିଲା,

ଅଭିଯୋଗ ବଢ଼ୁଅଛି ।।

ଯେତେ ବୁଝାଇଲେ,       ଶୁଣେ ନାହିଁ ଜମା,

ମଦ୍ୟ ପାନ କରେ ସଦା ।

ଲୁଚେଇ ଚୁରେଇ,          ଗହଣା ବିକଇ,

ମାନେ ନାହିଁ ଦେଲେ ବାଧା ।।

ଅପକର୍ମ ତାର,           ଦିନୁ ଦିନ ଆଜି,

ଧୀରେ ଧୀରେ ବଢି ଗଲା ।

କନ୍ୟା ରତ୍ନ କାର,         ମୋ ଘରକୁ ଆଣି,

ବଳତ୍କାର କରୁଥିଲା ।।

ବାରଣ କରିଲି,           ପାଦ ମୁଁ ଧରିଲି,

ଗୋଇଠା ବି ଖାଇ ଗଲି ।

ପୁତ୍ର ସୁଖ ମୋର,         ଚୁଲିକୁ ଯେ ଗଲା,

ମସ୍ତକେ ଶୀଳ ଛେଚିଲି ।।

ବୋହି ଗଲା ରକ୍ତ,         ପ୍ରାଣ ଚାଲି ଗଲା,

ପୁତ୍ର ସୁଖ ଗଲା ଚାଲି ।

କହିବେ ପାଠକେ,       ନିଜେ ନାରୀ ହୋଇ,

ଭୁଲ କିସ ମୁଁହିଁ କଲି ।।

ଲେଖକ(ମହେଶ୍ୱର ସାହୁ)

ଗୋପୀବିନ୍ଧା, ବ୍ରାହ୍ମଣ ଗାଁ,

ବାଲେଶ୍ୱର(ଭଦ୍ରକ)