ଭୋକ

ଭୋକ ପରି ଏକ ଛୋଟିଆ ଶବ୍ଦର

ଗଭୀରତା ଅଛି ଯେତେ

ବୁଝି ବୁଝାଇଲେ ହୃଦୟରେ ବ୍ୟଥା

ଦ୍ବିଗୁଣିତ ହୁଏ ତେବେ ।

ପେଟ ଚାଖଣ୍ତକେ ଭୋକର ଦୌରାତ୍ମ୍ୟ

ମଣିଷକୁ କରେ ଗ୍ରାସ

କର୍ମର ଅଧିନେ ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

ଜୀବନ ହୁଅଇ ଦାସ ।

ଖାଦ୍ୟ ବିନା ଭୋକ ହୋଇବ କି ଶେଷ

ପିଣ୍ଡେ ପ୍ରାଣ ଥିବା ଯାଏଁ

ଭୋକ ଜ୍ୱାଳା ଯେବେ ହୁଅଇ ବିଶେଷ

ମୃତ୍ଯୁଦଣ୍ଡ ବ୍ୟକ୍ତି ସହେ ।

ଆଶାର ଭୋକଟା ମଣିଷ ମନକୁ

କରିଥାଏ ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ

ସୁନ୍ଦର,ସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ଜୀବନ ପାଇଁକି

ଖୋଜେ ମଣିଷର ଚିତ୍ତ ।

କାମନାର ଭୋକ ବିବେକକୁ ନିଶ୍ଚେ

କରିଦିଏ ନଷ୍ଟଭ୍ରଷ୍ଟ

ସମାଜ ସଂସ୍କାର ସବୁ ଲାଗେ ତୁଛ

ସଂଯମତା ଲାଗେ କଷ୍ଟ ।

ନର ରୂପୀ ଦୈତ୍ୟ ନାରୀ ଅବା ମାଂସ

ପାପ ଆଚରଣ କରି

ଦେହର ଭୋକକୁ ମେଣ୍ଟାଏ ପାପୀଷ୍ଟ

ଅବିବେକି ପଶୁ ପରି ।

ରୂପ ଯୌବନଟା ଚାଲିଗଲା ପରେ

ରହିଯାଏ ଅବଶୋଷ

ଭକ୍ତି ଭାବ ଭୋକ ହୃଦେ କରେ ବାସ

ଭାବପଙ୍କେ ଦ୍ବନ୍ତି ଝାସ ।

ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା, ପ୍ରେମ ଏହିପରି ଭୋକ

ମେଣ୍ଟେନାହିଁ ଜୀବନରେ

ସମ୍ପର୍କ ଆଳରେ ଅଚିହ୍ନା ବି ଚିହ୍ନା

ହୋଇଯାଏ ଦୁନିଆରେ ।

ଲୋଭ,ଈର୍ଷା ଅବା ଅହଂକାର ଭୋକ

ମନେ ଯେବେ ଦେଖାଦିଏ

ଅମୃତ ସଦୃଶ ହୃଦୟରୁ ଶାନ୍ତି

କ୍ଷୀଣ ହୋଇହୋଇ ଯାଏ ।

ନୂଆ କଥା ନୂଆ ଭାଷା ଜାଣିବାରେ

ଭୋକ ଥିଲେ ମସ୍ତିଷ୍କରେ

ଶିକ୍ଷାଦୀପ ବଳେ ବିକାଶ ଲଭିବ

ନିଶ୍ଚେ ଏଇ ପୃଥିବୀରେ ।

କେଉଁ ଭୋକ କରେ ଜୀବନକୁ ନର୍କ

କେଉଁ ଭୋକ ଦିଏ ସୁଖ

କେଉଁ ଭୋକ ତୁମେ ଆୟତ୍ତ କରିବ

ଭାବି ମତାମତ ରଖ ।