ଭିଟାମାଟି

ଜନ୍ମମାଟି ମୋର ପ୍ରିୟ ଷଠିଘର

ଯେଉଁଠି ଜନମ ମୋର,

ସେହି ଭିଟାମାଟି ଲେଖିଛି ନାଆଁଟି

ସେହି ତ ସରଗପୁର |୧|

ସାତ ପୁରୁଷର ଝାଟିମାଟି ଘର

ସରଗ ଠାରୁ ସୁନ୍ଦର,

ସେହି ଘରଟିରେ ଛୁଏଁ ଜହ୍ନମାମୁଁ

କଇଁ ଭରା ସରୋବର |୨|

ଗାଆଁ ସେ ମୁଣ୍ଡର ବୁଢ଼ା ବରଗଛ

ସାକ୍ଷୀ ଏ ଯୁଗଯୁଗର,

ଦେଖିଛି ଯତନେ ଅନେକ ସପନେ

ଭିଟାମାଟି ଥର ଥର |୩|

ଛୋଟ ଘରଟିରେ ଆମ ପରିବାର

ସପନର ସୌଦାଗର,

ବିକିଛୁ ସପନ ଆଣିଛୁ ଗଗନ

ମିଠା ଗନ୍ଧ ପବନର |୪|

ବାଡ଼ି ଆମ୍ବଗଛ ନଈ ତାର ପଛ

ଟିକି ଟିକି ତାରା ମାଛ,

ତୋଟାମାଳ ଛାଇ ଅଜା ସାଙ୍ଗେ ଆଈ

ଉଙ୍କିମାରେ ଜଳ ସ୍ବଚ୍ଛ |୫|

ଆସେ ନୂଆଖାଇ ସେନେହ ଦେଖାଇ

ପୂର୍ବ ପୁରୁଷଙ୍କ ପୂଜା,

କେତେ କେତେ ଯାତ କେତେ ଭୋଜିଭାତ

ମଜା ଆଣେ କେତେ ବାଜା |୬|

ଯିଏ ଯେତେ ଦୂରେ ଥାଉ ପଛେ ଘରେ

ଭିଟାମାଟି ଆଣେ ଡାକି,

ସେନେହ ଅଜାଡ଼ି ପରଦା ବିଛାଡ଼ି

ସାଜିଅଛି ପ୍ରିୟ ସଖୀ |୭|

ଭିଟାମାଟି ଛାଡ଼ି ମନଯାଏ ଉଡ଼ି

ସପନର ସହରକୁ,

ଏକା ନିମିଷକେ ଫେରେ ଆସେ ପୁଣି

ଭିଟାମାଟି ପଣତକୁ |୮|

ଏଇ ଷଠିଘର ଜନମ ମୋହର

ଚାଲିଯିବି ଦିନେ ଛାଡ଼ି,

କିନ୍ତୁ ଯୁଗ ଯୁଗ ପାଇଁ ରହିଥିବ 

ଜୀବନ କବିତା ଭିଡ଼ି |୯|

ଏଇ ଭିଟାମାଟି ଏ ଜୀବନ ଷଠି

ଅନନ୍ତ ଯୁଗର ସାଥି,

ଜନମ ଜନମ ଲେଖିଛି କରମ

ଆନନ୍ଦ କବିତା ନଥି |୧୦|