ଭାରତବର୍ଷ

ମୋ ପ୍ରିୟ ଦେଶ ଭାରତବର୍ଷ ,

ଏଠି ଘଟଣା , ଦୁର୍ଘଟଣା ଘଟେ ପ୍ରତି ମୂହୁର୍ତ୍ତ ।

ଏଠି ଯୁଦ୍ଧ ଚାଲୁଥାଏ ପ୍ରତି କ୍ଷଣ

ଶବ୍ଦରେ ,ନିଶବଦରେ ,

ବାକ୍ୟରେ ,ବିନା ବାକ୍ୟରେ ,

ପ୍ରେମରେ , ଶତ୍ରୁତାରେ ।

ଏଠି ଯୁଦ୍ଧ ଘଟେ ଶାନ୍ତି ପାଇଁ,

ପ୍ରେମ ପାଇଁ , ପରୀକ୍ଷା ପାଇଁ,

ସୀମାରେ , ସୀମା ବାହାରେ ।

ଏଠି ସହିଦମାନଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ହୁଏ ଦୁର୍ଘଟଣା ,

ଶତୃମାନଙ୍କ ଶବ ସଂଖ୍ୟାର ପ୍ରମାଣ ମଗାଯାଏ ବାରମ୍ବାର ,

ସହିଦଙ୍କ ସାହସର ଗଣନା ନିରବ , ନିଶବ୍ଦ ।

ଆମ ବିରୋଧୀ ଆମ ଦେଶର ନେତା ,

କିଛି କିଛି ପ୍ରଜା, କିଛି ସାମ୍ବାଦିକ ।

ଶତ୍ରୁ କିଏ ତୋର ,

ମୋ ପ୍ରିୟ ଭାରତବର୍ଷ !

ସ୍ଵାର୍ଥଙ୍କ ଗହଳିରେ ସନ୍ଦିହାନ ପ୍ରଜା ,

ନିର୍ବାଚନ ଇସ୍ତାହାରର ନେତା ,

କିଏ ଜାଣେ ,

ମୋ ଦେଶ ହି ମୋ ଦେଶର ଶତ୍ରୁ ।

ଏଠି ଭାଷଣରେ ଯୁଦ୍ଧ ,

ରାସ୍ତାରେ ଯୁଦ୍ଧ,

ବାକ୍ୟରେ ଯୁଦ୍ଧ,

ସେପଟେ ସହିଦ ଜନତା

ଆମ ଦେଶର ସୈନିକ ।

କାହାକୁ ବି କହି ହୁଏନି କିଛି ,

ସବୁ କିଛି ବଣ୍ଟା ଯାଏ ମାଗଣାରେ ,

କିଛି କିଛି ଭତ୍ତା ,

କିଛି ଛତା , କିଛି ପୋଷାକ ,

ଏଠି ଶିକ୍ଷା ବି ମାଗଣା

ବିନା ସାଧନାରେ,

ବିନା ନିଷ୍କର୍ଷରେ

ମୃତ୍ୟୁ ବି ମାଗଣା ।

କିଏ ମୋ ଦେଶର ଲୋକ !

ସେମାନଙ୍କୁ ଖୋଜି ପାରେ ନାହି

ସାହିରେ , ବସ୍ତିରେ ,ଛାଇରେ ,

ଛକମାନଙ୍କରେ ଯେଉଁଠି ନେତା ଭାଷଣ ଦିଅନ୍ତି ,

ସ୍ମୃତିରେ ଯେଉଁଠି ମୋ ଦେହର ଲହୁ ନୃତ୍ୟ କରୁଥାଏ ,

ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତିଛବି ହିଁ ଘୂରୁଥାଏ

ମସ୍ତିସ୍କରେ ମୋର ।

ଖାଲି ଯାହା ଶୁଭୁଥାଏ

ସେମାନଙ୍କ ଚିତ୍କାର ହା-ହୁତାସର ,

ସେମାନଙ୍କ କଣ୍ଠ ଭିକ୍ଷୁକର

ଯୁଗ ଯୁଗର ଅୟୁତ ଅୟୁତ ଭୋକ ।

କେହି କିଛି ବି କହନ୍ତିନି

କଣ ହଜାଇଛି ମୋ ଦେଶ,

କିଏ ମୋ ଦେଶର ଜନତା !

ଚାଲ! କିଛି କ୍ଷଣ ଶୋଇଯିବା ଅନ୍ଧାରରେ ,

ହୁଏତ ଉଠିବା ପରେ

ସବୁ କିଛି ସତେଜ ହେଇ ସାରିଥିବ ,

ଆମେ ସବୁ କିଛି ପାଇ ସାରିଥିବା

କିଛି ଖୋଜିବା ନଥିବ

ହାତ ପାପୁଲିରେ ।