ବଡ଼ ବେଦରଦୀ ମୃତ୍ୟୁ ଅବିବେକୀ

ମଣିଷ ଜୀବନେ ଜନ୍ମ ଆଉ ମୃତ୍ୟୁ

ଦୁଇଟି ତ ମହାସତ୍ୟ

ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ ଏ ମହାସତ୍ୟରୁ

ହୋଇଥିଲେ ପରାହତ ।

ମହାଶକ୍ତିଶାଳୀ ମୃତ୍ୟୁର ସେ ରୂପ

ପ୍ରାଣପକ୍ଷୀ ହୁଏ ଲୀନ

ଅଦୃଶ୍ୟରେ ଥାଇ କାୟା ବିସ୍ତାରିଛି

କିବା ରାତି କିବା ଦିନ ।

ବଡ଼ ବେଦରଦୀ ମୃତ୍ୟୁ ଅବିବେକୀ

ବୟସକୁ ଦେଖେ ନାହିଁ

ବାଳଠାରୁ ବୃଦ୍ଧ ସଭିଙ୍କ ଜୀବନେ

ରହିଥାଏ ଅବା ଚାହିଁ ।

ଜନମ ଶାଳରୁ ପ୍ରାଣ ନାଶିଦିଏ

ଜୀବନର ଅନ୍ତ କରେ

କିଏ ବା ଅସହ୍ୟ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଆବୋରି

ମୃତ୍ୟୁ ପଥ ଖାଲି ଝୁରେ ।

ଧନୀ କି ଗରିବ ନାରୀ କି ପୁରୁଷ

ଖେଳୁଥାଏ ମୃତ୍ୟୁ ଖେଳ

ବିଧାତା ଲିଖନ କରେ ନାହିଁ ଆନ

ସରିଯାଏ କାଳବେଳ ।

ନିଶବ୍ଦରେ ମୃତ୍ୟୁ ଜୀବନ ଦୀପକୁ

କରିଦିଏ ଅସ୍ତମିତ

ତାହାର ଫାଶରୁ ବର୍ତ୍ତିପାରିନାହିଁ

ସୃଷ୍ଟି,ସ୍ରଷ୍ଟା ଏ ଜଗତ ।

କେଡେ ସେ ନିଷ୍ଠୁର ମାଆର କୋଳରୁ

ସନ୍ତାନକୁ ଦୂରକରେ

ଆତ୍ମୀୟ ପାଖରୁ ଆତ୍ମୀୟକୁ ନେଇ

ପରାଭବ ବିଶ୍ୱେ ଭରେ ।

ମୃତ୍ୟୁ ରୂପ ସୀମା ଅନନ୍ତ ଅସୀମ

ବିନା ନିମନ୍ତ୍ରଣେ ଆସେ

ଅସମର୍ଥ ଆମେ ତାହାକୁ ରୋକିବା

ଦୁଃଖ ଦେଇ ମୃତ୍ୟୁ ହସେ ।