ବଡ଼ ଅବୁଝା ମୋ କବିତା

ବଡ଼ ଅବୁଝା ମୋ କବିତା

----------------------------

ମୋ କବିତା ଟା ବଡ଼ ଅବୁଝା

ହଲି ଝୁଲି ଆସେ ସେତିକି ବେଳେ

ଯେତିକି ବେଳେ,

ମୁଁ କାମ ରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିବି ,

ଅଟା ଗୁଳା ର ନିଗୁଡ଼ ଅଠାଳିଆ ଆକାର କୁ

ମୁଁ ଗୋଲାକାର ର ଗଢ଼ଣ ଟିଏ ଦେଉଥିବି ।

ମୋ କବିତା ଟା ବଡ଼ ଅବୁଝା

ହଲିଝୁଲି ଚାଲିଆସେ ସେତିକି ବେଳେ

ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ବାଥ୍ ରୁମ୍ ରେ

ସିକ୍ତ ହୋଇ ସାୱାର୍ ରେ ଭିଜୁଥିବି ।

ବଡ଼ ଅସଣ୍ଠଣା ସେ

ସମୟ ର ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ

ବେଳେବେଳେ ବେଦନା ରେ

ଭରିଦିଏ ମତେ,

ଯେତେବେଳେ ମୋ ହୃଦୟ ତାକୁ

ଚୁମ୍ବନ ଟିଏ ଦେଇ ଫେରି ଯାଏ।

ଫେରି ଯାଏ ଯେ ଫେରିଯାଏ

ଡାକିଲେ ଆଉ ଆସେନା

କେଉଁ ଖିଆଲି ମନ ର ବାସ୍ନା ରେ

ମୁଁ ଭିଜେ............

ତା'ର କଣ ବା ଯାଏ ଆସେ

ସେ ତ ଅଶରୀର ଧାରା ଟେ

ସେ କେବେ ଆଉ ମୋତେ ବୁଝେନା ।

ମୋ କବିତା ଟା ବଡ଼ ଅବୁଝା

ଉନିଦ୍ରା ର ଭଙ୍ଗୁର ଉଆସରେ

ଆଗରୁ ସେ ମୋତେ ବାନ୍ଧି ରଖୁଥିଲା

ଆଜି ମୋ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ଯିବା ଆଶା ରେ ।

ଅଭିମାନ କରି କହେ,

ମୁଁ ଆଉ ତୁମ ପାଖକୁ ଫେରିବିନି

ତୁମେ ମୋତେ ଖାଲି ଦୁଃଖରେ ଡାକୁଛ

ଅଯଥା ଚିନ୍ତା ରେ ଘୁରି ବୁଲୁଛ,

ମୂଲ୍ୟ ହୀନ ବ୍ୟର୍ଥ ଭାବନାକୁ ନେଇ

ତମେ ଆଉ ହସୁନ ।

ମୁଁ ଦେଖିଛି ତୁମକୁ ଜୀବନସାରା

ତୁମ ହସ ର ଢେଉ ,

ଉତ୍ତାଳ ତରଙ୍ଗ ଡେଉଁଥିଲା

ନିଜକୁ ନିଜ ଭିତରେ

ବାନ୍ଧି ରଖୁଥିବା ମନ ର 

କଣ ହେଲା ଯେ,

ଅନ୍ତର୍ଦ୍ୱନ୍ଦ ରେ ବୁଡ଼ି ଗଲା ।

ତୁମେ ପୁଣି ଫେରିଆସ ସେଇ ବିନ୍ଦୁ କୁ

ଯେଉଁଠି ତୁମ କଲମ ରେ

ମୁଁ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିଲି,

ତୁମେ ପୁଣି ଫେରିଆସ ସେଇ ଶବ୍ଦ କୁ

ଯେଉଁଠି ତୁମ ଓଠ ରେ

ସ୍ୱର ଟିଏ ସୃଷ୍ଟି ହେଉଥିଲା ।

ଏ ଶବ୍ଦ ଭେରୀ ର ମାଧୁର୍ଯ୍ୟ

କେବଳ ତୁମରି ଓଠ ରେ ହସେ

ଯେଉଁଠି ବକୁଳ ର ବାସ୍ନା ଟିଏ

ଆଖି ମିଟିକା ମାରେ

ମୋତେ ତନ୍ନ ତନ୍ନ କରି 

ଖୋଜିବା ନିଶାରେ ତୁମେ

ମୋତେ ହିଁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରିଛ.....।

ଝୁକି ଗଲା ମୋ ଆଖି

କବିତା ର ପ୍ରଶ୍ନ ରେ......

ସତରେ କବିତା !

ତୁ ଯେ ମୋ ହୃଦୟ ର ନିଶବ୍ଦ ପ୍ରେମିକ

ନିସର୍ତ୍ତ ରେ ଭଲ ପାଉ ମୋତେ,

ଅବୁଝା ତ ମୁଁ

ଅଯଥା ରେ ଖୋଜେ

ଜୀବନ ର ଅର୍ଥ ।