ଅଣଦେଖା ନିମନ୍ତଣ

ତୁମେ ଡାକୁଛ ବାରମ୍ବାର ପାଖକୁ

ଏ ନିରୋଳା ନିଛାଟିଆ ଜାଗାକୁ

କିଛି କହିବାକୁ ଅଛି ଏଥର

ମନ ପକାଇ ରଖ ଏକାନ୍ତର

ବସି ବସି ପାଶରେ ମୁଁ ହିଁ ଶୁଣିବି

ତୁମେ ବି କହିବ ନିର୍ଜ୍ଜନରେ ଥିବି

ପୁରା ସମୟ ନେଇ ଆସିବି

ତରତର ନ ହୋଇ ବସିବି

ସମୟର ଅଭାବରେ ମନଟା ବି ଧୋକା ଦେଲା

କଥାତକ ସବୁ ଅଧା ରାସ୍ତାରେ ଅଟକି ରହିଲା

ସମୁଦ୍ର କୂଳର ବେଳାଭୂମିରେ ବସି

ମୁଁ ଅନେଇ ରହିଲି ତୁମ ପାଇଁ ହସି

ତୁମେ ଆସିଲ କିଛି ତ କାହିଁ କହିଲ ନାହିଁ

ଯେତେ ଭାବିଲି ମୁଁ ବି ପଚାରି ପାରିଲି ନାହିଁ

କାଲେ ତୁମେ ମନ ଦୁଃଖ କରିବ

ସନ୍ଦେହ କରୁଛି ବୋଲି ଖରାପ ଭାବିବ

ଆମ ମଧ୍ୟରେ ଏ କାନ୍ଥ ଫାଟ ସୃଷ୍ଟି କରିବ

ତୁମେ ସତରେ ମନରେ ଖୁବ୍ ଲୁହ ଝରାଇବ

ଏ ସମ୍ପର୍କରେ ଲୁହ ଓ ଲହୁରେ ଧୋଇବ

ହୃଦୟରୁ ଚିପୁଡି ତୁମେ କେଉଁଠି ଥୋଇବ

ଏ ଓଠ ବି ପୁରା ଚୁପ୍ ଓ ନିଶବ୍ଦ

ବଡ ଅଜବ ଏ କଥା ଗୁଡିକ

ଯେତେ କହିବ କହିବ ହୁଏ

ଦେଖା ହେଲେ ପୁରା ତୁନି ରହେ

ସିମେଣ୍ଟ କଂକ୍ରିଟ ବେଞ୍ଚରେ ବେଳେ ବସିବା

ସୂଯ୍ଯାଂଶର ଗରମ ତାତି ଯେ ଅସହ୍ୟ ସହିବା

ପବନର ସାଇଁ ସାଇଁ ଶବ୍ଦରେ

କିଛି ତୁମ କଥା ଶୁଣି ନ ପାରେ

ଅପଲକ ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ

ମୁଁ ସନ୍ଦିହାନ ତୁମକୁ ଅନେଇ

ପାଖୁଡା ରକ୍ତ ଗୋଲାପର ପଡିଛି

ବୋଧେ ସଦ୍ୟ ପ୍ରେମିକାର ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିଛି

ଶୁଖି ଯାଇଛି ଧାର ସେ ଲହୁର

ଲୁହରେ ଯେଉଁ କୋହ ସମ୍ଭାଳି ନପାର

ଏ ଦେହ ଦାହର ଉଦ୍ଦେଶ୍ଯର ଉପରେ

କିଛି ସ୍ମୃତି କିଛି ଅନୁଭୂତି ସମ୍ପର୍କ ଧାର ଉଧାରରେ