ଅନ୍ଧକାର

      ବିତି ଯାଏ ରାତି ଊଣା ଲାଗେ ପ୍ରୀତି ଶୁଖିଯାଏ ମଲ୍ଲିମାଳ,   

ଗୋଲାପ ଶେଯରେ କଣ୍ଟା ଫୋଡ଼ିହୁଏ ରାତି ହୋଇଯାଏ କାଳ |୧|     

  ବଢ଼େ ଅନ୍ଧକାର ଲାଗେ ହାହାକାର ଅକାଳ ଚଡ଼କ ଆସେ ,       କାଳରାତ୍ରୀ ଆସି ହାତ ପାହାନ୍ତାରେ ପିଠିରେ ଲାଗି କି ବସେ |୨|     

ସବୁ ଶୂନଶାନ ନିସ୍ତବ୍ଧ ସହର ଛୋଟ ଶିଶୁ ଭଳି ଶୁଏ,       କଳା ମଚମଚ କାଳିଆ ରାତିଟା ଭୟେ ମାଡ଼ି ମାଡ଼ି ଯାଏ |୩|     

  ଅନ୍ଧାରକୁ ଚିରି ଶ୍ବାନର ଡାକରା ଗାଆଁ ମୁଣ୍ଡଯାଏ ଶୁଭେ , ନିଦୁଆ ରାତିଟା ଭାରି ଅଳସୁଆ କଡ଼ ଲେଉଟେଇ ବସେ |୪|        

    କଳା ମିଟିମିଟି ଆଖି ଦୁଇ ତା'ର ଅନ୍ଧାରକୁ ଚିରି ଦେଖେ,      ରାତ୍ରିଚର ସେହି ମଣିଷ ଗୁଡ଼ାକ ଘର ବାହାରକୁ ଆସେ |୫| 

ଅନ୍ଧକାର ଡେଇଁ ବାହାରି ଆସଇ ରାତ୍ରି ସହଚର ବୋଲି,      ସୁଖ ନିଦ୍ରା ଗୋଟି ଦେହେ ବସା ବାନ୍ଧେ ଆଖିକୁ ଆସେ ଚହଲି |୬|     

        ସପନ ରାଣୀଟା ପରୀ ରାଇଜରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଲା ଥରେ,          ରାତି ଅନ୍ଧକାରେ କଳା ପାହାଚରେ ପାଦ ଦେଇ ଧିରେ ଧିରେ |୭|         

   ସପନରେ ଆସି କାନ ତଳେ କହେ ତୋତେ ଭାରି ଭଲପାଏ, ତୁମେ ମହାରାଣୀ ମୋ ମନ ହରିଣୀ ଅନ୍ଧକାର ଭୁଲିଯାଏ |୮|       

     ଚିକ୍ ମିକ୍ ଲାଗେ ମନ ଆଇନାଟା ଯେବେ ଅନ୍ଧକାର ଆସେ,     ଜୀବନ ସତ୍ଯର ପୂରା ପରସ୍ତଟା ଝିଲିମିଲି କରି ଦିଶେ |୯|    

କାହାପାଇଁ ସିନା କଳା ଅନ୍ଧକାର ଅନ୍ଧାର କାଳିମା ଲାଗେ,  ପୁଣି କାହାପାଇଁ ସେହି ଅନ୍ଧକାର ସୁନେଲି ସପନ ଜାଗେ |୧୦|