ଅଗ୍ନି

ପେଟର ଭୋକ ହେଲେ

କ୍ଷୁଧାର ଅଗ୍ନି ଜଳେ,

ଦେହର ଭୋକରେ

କାମନାର ଅଗ୍ନି ଜଳେ,

ଦେହ ଓ ମନ ଜଳିଗଲେ

ଭୋକର ନିଆଁ ଲିଭିଯାଏ ।

ଦୀପଟିଏ ସିନା ଦିକଦିକ ଜଳେ

ପବନର ଇନ୍ଧନରେ

ନିଆଁ ହୁତୁହୁତୁ ଜଳେ,

ଅଗ୍ନିର ଦାହିକା ଶକ୍ତି ଅଛି

ସବୁକିଛି ଜାଳିଦିଏ ।

ଈର୍ଷା ଆଉ ଘୃଣାର ଜ୍ୱଳନରେ

ମାନବିକତା ଜଳିଯାଉଛି

ସଳିତାପରି ମଣିଷ ଭିତରେ ।

ଚାରିଆଡେ ପ୍ରଦୂଷଣ ନିଆଁ

ଫୁଟୁଅଛି ନିଆଁର ବୋମା 

ଫୁଟୁନାହିଁ ଫୁଲ ବଗିଚାରେ ।

ନାରୀଟିଏ ଦେବୀଟିଏ

ସେ ଜୀବନ ଦାୟିନୀ

ସେ ବିଜୁଳି କନ୍ୟା

କାତ୍ୟାୟନୀ କୁହାଯାଏ ଏଠି,

ପେଟ୍ରୋଲର ଜ୍ୱଳନରେ

ଜଳେ ବି ଦାରୁ ପରି ଏଠି ।

ଇତିହାସ ବି ସାକ୍ଷୀ ଅଛି

ନାରୀର ଆଖିର ନିଆଁରେ

ଅନେକ ସମାଜ ଜଳିଛି ।

ଅଗ୍ନିରେ ଘୃତ ଜଳେ ଯେମିତି

ରାଜନୀତିର ନିଆଁରେ ଜଳୁଛି

ଜାତି ଆଉ ଧର୍ମ ସେମିତି,

ଦେହକୁ ଜାଳେ ଯୌବନ

ମନରେ ବି ଲଗାଏ ନିଆଁ,

ହୃଦୟ କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମରେ ଜଳେ

କରିବାକୁ ଜଣଙ୍କୁ କିମିଆଁ ।

ଜ୍ୱଳନର ଶକ୍ତି ଅଛି ବୋଲି

ସବୁକିଛି ଜାଳିଦିଏ ଅଗ୍ନି

ଶେଷରେ ମଶାଣିରେ ଜାଳିଦିଏ

ଜୀବନର ଦାରୁ,

ବ୍ରହ୍ମ ତ ସନାତନ ଜଳେ ନାହିଁ

କାମନା ବାସନାର ଦହନରେ

ବ୍ରହ୍ମ ହୁଏ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ।