ଅଗ୍ନି ବର୍ଷା

ସେଦିନ ବି ଏମିତି ,

ମେଘ ଆଢୁଆଳେ ,

ଅଝଟ ହୋଇଥିଲା ଇନ୍ଦ୍ରଧନୁ , ତୁମ ପଣତର ରଙ୍ଗ ଦେଖିବାକୁ ।

ତୁମେ ଫୋପାଡୁଥିଲ ଶୂନ୍ୟକୁ , ମୁଠାଏ ଆଲୋକର ଶେଷାଂଶ ।

ମୁଁ ସାଉଁଟୁଥିଲି ସାରା ଆକାଶେ ,

ମୋ ଜୀବନ ଭଗ୍ନାଂଶ ।

ମୁଁ ହାତ ଠାରି ଡାକୁଥିଲି କୁହୁଡି ଭିତରୁ , ଅସୁମାରୀ ସ୍ବପ୍ନକୁ

ତୁମେ ଫେରେଇ ନେଲ , ଆଉ ଏକ ଭିନ୍ନ ତାଳେ , ତୁମ ରଙ୍ଗ ମଖା ପାଦକୁ ।

ନିର୍ମମ ନିଦାଘର ନିର୍ଯ୍ୟାତନାରେ ଜଳୁଥିଲେ ମାଟି , ପାଣି ପବନ ।

ଆକୁଳେ ବିକଳେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲେ ବର୍ଷାକୁ ।

ତୁମେ ଫେରିଗଲା ପରେ ,

ମନେଇ ପାରିଲିନି ମୁଁ , ଅଭିମାନିନୀ ଶ୍ରାବଣୀକୁ ।

ମିଳନର ଅଭିପ୍ରାୟରେ , ମେଘମାଳାର ପାହାଡକୁ ଡେଇଁ ଡେଇଁ ଆସିଥିଲା ବିଦ୍ୟୁତ ନୟନା ବର୍ଷା ରାଣୀ ।

ଶଙ୍ଖ ମହୁରୀର ତାଳେ ତାଳେ ,

ଝରିଗଲା ମୋ ଅଗଣାରେ , ନିଜକୁ ମୋ ହାତେ ସମର୍ପି ଦେଇ । ।

ମୁଁ ଭିଜୁଥିଲି ଏକା ଏକା ,

ଗୋଟେ ନିଶବ୍ଦ ଧୂମାଚ୍ଛନ୍ନ ରାତିରେ ।

ଗୋଟା ପଣେ ମହକୁଥିଲି ମୁଁ , ତୁମ ପ୍ରୀତିର ବାସ୍ନାରେ ।

ଝରଝର ଶୀତଳ , ସଲିଳ ସ୍ପର୍ଶରେ ଉଲ୍ଲସିତ ହେଲା ଏ ଧରା ।

ଜୀବନ୍ତ ହେଲେ ପଶୁପକ୍ଷୀ , ବୃକ୍ଷ ଲତା ।

ସବୁଠି କୋହଲା ପବନ ।

ଲିଭିଯାଉଥିଲା ସଂଜବତୀ ।

ଓଦା ହେଇଯାଉଥିଲା ପାଦ ତଳର ମାଟି ।

ହେଲେ ଜଳି ଯାଉଥିଲା ନୀଳ ଆକାଶ ।

ପୋଡି ଯାଉଥିଲା ମୋ ହୃଦୟ ।

ନିଆଁ ଲାଗୁଥିଲା ମୋ ରକ୍ତରେ ।

କୁହୁଳି ଉଠିଥିଲା ଜୁଇର ନିଆଁ ।

ଅଙ୍ଗାର ପାଲଟିଗଲା ମୋ ପ୍ରେମର ପରିଭାଷା ।