ଅଚିନ୍ହା ମଣିଷ ହୁଅନ୍ତି ନିଜର

ତୁମରି ସ୍ନେହରେ ବହିତ ନଥିଲା

ମୋ ଆଖିର ଏହି ଲୁହ,

ଯେତେ ରୋକିଲେବି ଆଜି ରୋକିବନି

ଭାରି ଅମାନିଆ ଲୁହ l

ଝିଅ ମାନେ କିମ୍ପା ନିଅନ୍ତି ବିଦାୟ

ସେହି ଅଜଣା ରାଜ୍ୟକୁ,

ବାପାମାଆ ପରି କିଏ ଦେବ ସ୍ନେହ

ପୋଛିଦେବ ତାଙ୍କ ଲୁହକୁ l

ଏ ଦୁନିଆର କେଉଁ ରୀତି ଅଟେ

ଝିଅ ହୋଇଯାଏ ପର,

କେମିତି ଭୁଲିବେ ଜନ୍ମିତ ଘରୁ

ସ୍ନେହ ମମତାର ଡୋର l

ବାପାମାଆ ମାନେ ଭୁଲନ୍ତିନି କେବେ

ଗେଲ୍ହା ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ,

ଦିଅନ୍ତି କିଆଁ ଅଜଣା ହାତରେ

ରୋକି ପାରୁନି ମୋ କୋହକୁ l

ଭାଇ ଭଉଣୀ ପ୍ରାଣଠାରୁ ବଡ

ତାଙ୍କ ସ୍ନେହ ଝୁରୁ ଥାନ୍ତି,

କେତେ ଯେ ଝଗଡା ଖେଳ ମଜା କଥା

ନିତି ମନେ ପକାନ୍ତି l

ବାପଘର ଗେଲ ସବୁ ସରିଯାଏ

ଶାଶୁ ଘର ଗଲାପରେ,

ଅଚିନ୍ହା ମଣିଷ ହୁଅନ୍ତି ନିଜର

ଅଦଭୂତ ନିୟମ ଠାରେ l

ଶାଶୁ ଶ୍ୱଶୁରଙ୍କୁ ବାବା ବଉ ଡାକି

ଘରକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରନ୍ତି ,

ଭକ୍ତି ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଭରି ଦେଇକରି

ସୁନାମ ଅର୍ଜିଥାନ୍ତି l

ଦୁହିତା ଜନମ ସାର୍ଥକ କରନ୍ତି

ଶାଶୁଘର ଯାଇକରି,

ଘର ସନମାନ ବଜାୟ ରଖନ୍ତି

ସୁଖ ଶାନ୍ତି ଦେଇକରି l

କାନ୍ଦିକାନ୍ଦି କରି ନିଅନ୍ତି ବିଦାୟ

ଚକ୍ଷୁରେ ଲୋତକ ଭରି,

ପରମ୍ପରାକୁ ଝିଅହିଁ ଲିଭାଏ

ଘରକୁ ସ୍ୱର୍ଗ କରି l