ଅଭିନୟ ତୁମେ,ହେ ମହାନାଟକ

ଅଭିନୟ,ତୁମେ ସତେକି କୁଶଳୀ

ବିଶ୍ୱକର୍ମା,କର୍ମକାର ।

ପୁଲକେ ପୁଲକେ,ପଲକେ ପଲକେ

ରଙ୍ଗକୁ ବେରଙ୍ଗ କର ।

ରଙ୍ଗକୁ ବେରଙ୍ଗ, ବେରଙ୍ଗକୁ ରଙ୍ଗ

ତୁମ ବାମ ହାତ ଖେଳ ।

ରଙ୍ଗ ପରଦାର ଅନ୍ଧ ଆଢୁଆଳେ

କ୍ଷଣିକେ କର ଚହଳ ।

ତୁମ ନାଟକର ଦୃଶ୍ୟରେ ଦୃଶ୍ୟରେ

ଅବର୍ଣ୍ଣ ସେ ଅବତାର ।

ସାଧୁକୁ ଅସାଧୁ ଅସାଧୁ କୁ ସାଧୁ

ଅପଲକେ ତୁମେ କର ।

ଅଗଣିତ ଅଙ୍ଗ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପ

ତୁମରି ବକ୍ଷେ ଶାୟିତ।

କୁତ୍ସିତ,ବିଭତ୍ସ ସମ୍ବୋହନ ପଣେ

କରିଥାଅ ପରାଜିତ ।

ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ଅଙ୍ଗୀକାର ହୁଅ

ସତ୍ୟ,ଧର୍ମ,ନ୍ୟାୟ ପାଇଁ ।

ତୁମରି ମହତ୍ତ୍ୱ ଚିର ସ୍ମରଣୀୟ

ରହିଯାଅ ସ୍ମୃତି ହୋଇ ।

ଯେତେବେଳେ ତୁମେ ପ୍ରତାରକ ହୋଇ

ପ୍ରପଞ୍ଚର କ୍ରୀଡା କର ।

ସୁବର୍ଣ୍ଣ ସୀତା ବି କଳଙ୍କିନୀ ହୁଏ

ଏତେ ସେ ଖେଳ ନିଷ୍ଠୁର ।

ପ୍ରତାରଣା ପାଇଁ ରୁକ୍ଷ ରୂପ ନେଇ

ଯେତେବେଳେ ସଜ ହୁଅ ।

ଛଳନା,କପଟ, ଅନ୍ଧ ବୁଝାମଣା

ଅଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର କରିଥାଅ ।

ସେଇ ରୂପେ ତୁମେ ଏତେ ମାରାତ୍ମକ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ବି ଅମର୍ତ୍ତ୍ୟ ହୁଏ ।

ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ସାଥେ ସୁନାର ସଂସାର

ଭାଙ୍ଗି ଚୁନା ହୋଇଯାଏ ।

ସ୍ୱାର୍ଥରେ ସ୍ୱାର୍ଥରେ ଅର୍ଥ ଲୋଭୀ ହୋଇ

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ ଭାବ ନା ।

ଲକ୍ଷ ହଜିଯାଏ ଭକ୍ଷକ ବୁକୁରେ

ଲୁପ୍ତ ହୁଏ ସମ୍ଭାବନା ।

ସମ୍ଭାବନା ସବୁ ଛିନ୍ନ ମସ୍ତକରେ

ଲହୁ,ଲୁହେ ହୁଏ ସିକ୍ତ ।

ସତ୍ୟ ପରାଜିତ ଧର୍ମ ଭୁ ଲୁଣ୍ଠିତ

ବିବେକ ହୁଏ ରକ୍ତାକ୍ତ ।

ନ୍ୟୁନ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ଅନ୍ଧ କରିଦିଏ

ତୁମକୁ,ତୁମ ପ୍ରାଣକୁ ।

ବିଧାତା ବି ବିଦ୍ଧ, ନିୟତି ଅସିଦ୍ଧ

ତୁମ ନାଟକ ପଣକୁ ।

ହେ ମହା ନାଟକ,ଅଭିନୟ ପକ୍ୱ

ତେଜ ମନୁ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତା ।

ମାନବକୁ ଦିଅ ମାନବୀୟ ବୁଦ୍ଧି

ଯୋଡିଯାଉ ବିଛିନ୍ନତା ।

ଅଭିନୟ ପୁଣ୍ୟ, ଧର୍ମରେ ସତ୍ୟରେ

ନ୍ୟାୟେ ହେଉ ନ୍ୟାୟ ବୀର।

ଅକ୍ଷର ହେଉ ଅମର ହେଉ

ଲକ୍ଷ ତୁମ ନାଟକର ।