मनाचे मरण

सैरावैरा मनाला 

नेहमी साथ दिली हृदयाने 

पण वेड्या हृदयाची 

कदर नाही केली मनाने 

चूकलेल्या मनाला 

हृदय माफ करत होतं

बावरलेल्या हृदयाला 

मन दोषी ठरवत होतं

मनामधले गुपित 

हृदय होते ओळखत 

हृदयाची भाषा मात्र 

मन नव्हतं समजत 

एके दिवशी हृदय 

अचानक झालं निश्चल 

बेफिकीर मनाला 

तेंव्हा आली भोवळ 

बैचेन ते मन 

तेंव्हा भानावर आलं

अचल हृदयाकडे 

हताश पहात राहीलं

कोणीतरी मग

कुत्रिम श्वास दिला 

निर्जीव हृदय 

लागलं धडकायला 

शरिरापासून अलिप्त

झालेलं ते मन

शांतपणे बघत बसलं

मरणाचा तो क्षण 

हळूहळू एकाकी मनाचे 

त्राण कमी झाले 

भीष्मासारखे अधांतरी 

प्राण त्याने सोडले.