લેટર વિથ લવ

મારી વ્હાલી માં,

હા, તમે બરાબર જ વાંચ્યું છે. મે તમને 'મા' કીધું અને કદાચ પહેલા જ કહી દેવું જોઈતું હતું પણ મારા દિલમાં તમારા પ્રત્યે ગુસ્સો અને અણગમો હતો એટલે આજથી પહેલાં ક્યારેય કહી ના શકી. હું પંદર વર્ષની હતી અને મારી મમ્મીને ગુમાવ્યાનાં બે વર્ષ બાદ તમે જ્યારે આ ઘરમાં આવ્યાં હતાં ત્યારથી મને તમારા પ્રત્યે અણગમો હતો. મને પપ્પા ઉપર પણ ગુસ્સો આવ્યો હતો કે તે મને મારી મમ્મીને ભૂલી ગયા અને એમની જગ્યા તમને આપી દીધી. એ આખો દિવસ હું મમ્મીનો ફોટો હાથમાં લઈને રોતી રહી અને મનમાં નક્કી કર્યું કે તમને હું મારા દિલમાં મમ્મીનું સ્થાન ક્યારેય નહીં આપું. એટલા માટે જ હું તમારી સાથે વાતચીત ખૂબ ઓછી અને જરૂર પૂરતી કરતી. તમે મને ખુશ કરવાનો એક પણ મોકો છોડતાં નહીં અને ઘણીવાર પપ્પા સામે પણ મારો પક્ષ લેતાં છતાં પણ મેં ક્યારેય તમને મારી માંની જેમ ગણ્યા નથી.

તમે આવ્યાં તે સમયે કદાચ મારી સમજશક્તિમાં કચાશ હતી, મારી મમ્મીને ગુમાવ્યાનું દુઃખ અને સાવકી માતા વિશે લોકો પાસેથી સાંભળેલી વાતો સિવાય મારા મગજમાં કંઈ વિચારો આવતા નહોતા. હું તમને શાળાના વાલી સંમેલનમાં ક્યારેય લઈ જતી નહીં અને બાને સાથે લઈ જતી હતી.

તમારી સાથે આવો વ્યવહાર કર્યા જતાં પણ તમને મારા પ્રત્યે પ્રેમ છે એ જાણીને મને ઘણો આનંદ થાય છે અને મને મારી ભૂલ સમજાય એટલા માટે જ કદાચ મારી સાથે આ દુર્ઘટના બની. કોલેજથી પરત આવતાં સમયે મારી એક્ટીવાને અકસ્માત નડ્યો અને પગમાં ફ્રેક્ચર થતાં સળિયો નાંખવો પડ્યો. હું મનથી સાવ ભાંગી પડી કે આ શું થઈ ગયું ? ત્રણ મહિના ખાટલામાં કેવી રીતે જશે ? બાએ કહ્યું હતું કે મારી દેખરેખ માટે એક નર્સ રાખી લઈએ પણ તમે ના પાડી દીધી અને મારી સંપૂર્ણ જવાબદારી તમે લઈ લીધી. મારી દવા, ખાવાનું, પીવાનું, નહાવાનું, માથું ઓળવાનું બધા કામ તમે ખુશીથી કરતાં. તમારી સાથે પહેલીવાર આટલો સમય પસાર કરતા કરતા તમારી કાળજી અને ચિંતામાં મને મારી મમ્મી દેખાવા લાગી એ પણ મારુ આમ જ ધ્યાન રાખતી.

મને મારી ભૂલ માટે પસ્તાવો થાય છે એટલે હું તમારી આંખોમાં આંખ પરોવીને વાત નહીં કરી શકું એટલે આ પત્ર લખી રહી છું. સાથે સાથે તમારી માફી પણ માંગું છું. મારી 'મા' મને માફ કરી એક તક જરૂર આપશે તેવી મને આશા છે.              

                                               - તમારી દીકરી