મંઝિલ

કહી રહ્યો છું તને, એ હર શબ્દોમાં મારી દાસ્તાનો છે;

ક્યાંક દોસ્ત એવા કદરદાનો, ક્યાંક દુશ્મનો મહેરબાનો છે !!

ખુદનો માનીને તું ચાલી આવે, એવી ઈબાદતો છે સદા;

આવો વિચાર પણ ક્યાં છેવટે મારો એકલાનો છે !!

સમંદરને પણ ખુંદી વળીશ એવી નેમ લઈ શકું છું;

ભલેને મારી કશ્તી ડૂબાડવાને ખડો આખો જમાનો છે !!

આકાશમાંથી નજરે ન ચડે એમ છુપાઈને જુએ છે બધું;

હવે ખબર પડી કે ખુદાને છુપાવા માટે જ આસમાનો છે !!

હાથ જોડી ખડા રહેવું એ ઈબાદત હો, એવું પણ નથી;

થોડી ઇનસાનિયત ઉગી નીકળે, તો ખુદા પણ માનવાનો છે !!

જો એ રહી મંઝિલ, હમણાં દોડીશ તો પહોંચી જઈશ;

છતાં ઉભો છે જે સવાલ, એ બસ સાચા રસ્તાનો છે !!

ખડો હોઈશ કયામતને દિન, ને ખુદા સવાલો કરશે;

કેવી રીતે કહીશ જે સાવ અંગત મારી દાસતાનો છે !!