ନାରୀ ନିର୍ଝରଣୀ

ନାରୀଟିଏ ଜାୟା ଜନନୀ ଓ କନ୍ୟା

ପ୍ରେମମୟୀ, ତ୍ୟାଗମୟୀ

ହୃଦୟରୁ ସଦା ଝରୁଥାଏ ତାର

ଅମୃତର ଧାରା ନଈ ।

କେତେ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ଯନ୍ତ୍ରଣାର ଜ୍ଵାଳା

ସହୁ ଥାଏ ସେ ନୀତି

ସଂସାରର ବୋଝ ବାହି ଚାଲି ଥାଏ

ଦିନ ଯାଏ ତାର ବିତି ।

ଛାତିକୁ ପଥର କରି ସହି ରହେ

ପଦେ ନାହିଁ କେବେ ଥକି

ଥକି ପଡ଼ିଲେ ବି ଚାଲିବାକୁ ତାର

ପଥ ଅଛି କେତେ ବାକି ।

ଜଞ୍ଜାଳ ଭିତରେ ଦେଖୁଥାଏ କେତେ ।

ଆଶାର ସ୍ଵପ୍ନ ସେ ନୀତି

ସ୍ବପ୍ନାୟିତ ମନ ତାର ଭରି ଦିଏ

ଜୀବନେ ସୁଖ ଓ ଶାନ୍ତି ।

ଦୁଃଖ ସୁଖ ଭିତରେ ତାର ସ୍ୱପ୍ନର

ଆଶା ଜାଗେ ଅସୁମାରୀ

ପୂରଣ ହେଉ କିମ୍ବା ନହେଉ ସଦା

ଚେଷ୍ଟା ରଖି ଥାଏ ଜାରି ।

ଅସୁମାରୀ ଆଶାର କିରଣ ଦେଖି

ସିଏ ହୁଏ ବିମୋହିତ

ମିଶ୍ରିତ ଜୀବନେ ଆଶା ଉଦ୍ଦୀପନା

ତାର ହୁଏ ସଂଚରିତ ।

ନାରୀ ସମୟ ସ୍ରୋତର ନିର୍ଝରିଣୀ

ମାତା ଶକ୍ତି ସ୍ୱରୂପିଣୀ

ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ସହି ଆଖି ଲୁହ ପିଇ

ଝରା ଏ ଅମୃତ ବାଣୀ ।।

ଅମ୍ବିକା ସ୍ୱାଇଁ