ନାରୀ ଜୀବନ

ଦୀପର ସଳିତାପରି ଜଳି
ଆଲୋକ ଦିଏ ଦିନରାତି
ଦିନପରେ ରାତି ଯାଉଛି ବିତି
ମିଳୁନାହିଁ କନ୍ୟାର ମୁକତି
ନିତିକରନ୍ତି ଅନେକ କଷଣ
ଶେଷ କେବେ ଏହି ସମୟ
ଜନନୀ, ଭଗନୀ,ସ୍ତ୍ରୀ ରୂପେ
ସେବା ପ୍ରଦାନ ସବୁବେଳେ
ପାଠପଢ଼ି ଏ ମହାନ ସମାଜ
ମିଳୁନାହିଁ କନ୍ୟା ପ୍ରତି ସମ୍ମାନ
ସବୁଆଡେ଼ ଖୋଜେ ସୁରକ୍ଷା ସ୍ଥାନ
ସମାଜରେ ନାହିଁକି ଅଧିକାରୀ
ନିଜ ଲୁହକୁ ପିଅନ୍ତି ନିତିଦିନିଆ
ହସଖୁସି ଦିଅନ୍ତି ସବୁଦିନିଆ
ସଭିଏଁ ତା ପାଇଁ ସମାନ
ସମସ୍ତକୁ କରେ ସେହ୍ନ,ପ୍ରେମ ଆଦର.......
ପ୍ରମିଳା ସାହୁ