ଚେତାବନୀ

ମିଛ ଦୁନିଆର ଅଭିନୟ ଦେଖି

ସହି ନପାରିଲା ବିହି 

ଫନି ରୂପେ ଫଣା ମେଲେଇ ଦେଇଣ

ଥରାଇଲା ଖଣ୍ଡେ ମହୀ ।

ଜଗତର ନାଥ ଯିଏ ଜଗନ୍ନାଥ

ତାଙ୍କରି ଧାମର ଦଶା

ନୟନେ ଲୋତକ ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଅଛି

ଓଠରେ ତ ନାହିଁ ଭାଷା ।

ତୁଟି ଯାଇଅଛି ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ରର ଶିରୀ

ତାଣ୍ଡବ କଲା ପବନ

ବଡ଼ବଡ଼ ବୃକ୍ଷ ଭୂଇଁରେ ଶୋଇଛି

ଉଜୁଡିଛି ଉପବନ ।

ଗାଁ ଗଣ୍ଡା ଶରୀରେ ନାହିଁ ସେଇ ଶୋଭା

ଲାଗୁଛି ଶ୍ମଶାନ ଭୂମି

ବାସହରା ହୋଇ ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି

ସାହା ହୁଅ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ।

ପଚାଶ ବରଷ ପୁର୍ବର ଜୀବନ

ପରିକା ଲାଗୁଛି ଏବେ

ସଞ୍ଜ ନଇଗଲେ ଅଗଣାରେ ଶୋଇ

ଏସି ଟିଭି କଥା ଭାବେ ।

ବିଞ୍ଚଣା ସୁରେଇ ବଞ୍ଚେଇ ଦେଇଛି

ଡହଡହ ଖରାଦିନେ

ଯୁଗ ସହ ତାଳ ଚାଲିଥିବା ବେଳେ

ଏସବୁ ନଥିଲା ମନେ ।

ଥରହର କରି ଛାରକାର କରି

ଫନି ଦେଲା ଚେତାବନୀ

ପ୍ରକୃତିକୁ ପ୍ରେମ ନକଲେ ମାନବ

କମ୍ପିବ ଆମ ମେଦିନୀ ।

ସ୍ଵୟଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ନିରୂପାୟ ଯେବେ

ପ୍ରକୃତି ତାଣ୍ଡବ ଆଗେ

ଚିନ୍ତିତ ମଣିଷ ଚେତାବନୀ ପାଇ

ପ୍ରକୃତିକୁ କ୍ଷମା ମାଗେ ।।