ନୀଳ ଉର୍ମିମାଳ।

ଅଥଳ ନୀଳ ସାଗର ମଧ୍ୟରୁ

ଲହଡ଼ି ଆସୁଛି ମାଡ଼ି

ନୀଳ ଊର୍ମିମାଳା ତରଙ୍ଗାୟିତ

ଲଂଘୁଚି ଦରିଆ ପାଢ଼ୀ ।

କେତେ ସୁନ୍ଦର ମନୋରମ ଢେଉ

ଝଟକୁଛି ହିରା ପରି

ଜନ ମାନଙ୍କର ମନ ମୋହି ନେଇ

ଡାକୁଅଛି ହାତଠାରି ।

ଆସ ଆସ ଜନ ମୋହରି କୋଳରେ

କୋଳେଇ ତୁମକୁ ନେବି

ମୋହରି ବୁକୁର ଅଥଳ ଗର୍ଭରୁ

ଅସରନ୍ତି ମୁକ୍ତା ଦେବି।

ବହୁ ମୂଲ୍ୟବାନ ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ

ଜାତି ଜାତି ମଣି ମୁକ୍ତା

ମାଛର ସମ୍ଭାର ଲବଣ ର ଘର

ଦେବି କେତେ ଶଙ୍ଖ ଶାମୁକା ।

ଦରିଆ ଭିତରେ କୈବର୍ତ୍ତର ଘର

ଯାଉଛି ଜୀବିକା ପାଇଁ

ନୌକାର ଘରେ ଗୀତ ଗାଇ ଗାଇ

ଯାଉଛି ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ।

ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା କୁ ନାହିଁ ତାର ଡର

ଦରିଆ ତାର ଭାରି ଆପଣାର

ସେ ବହନ କରିଛି କୈବର୍ତ୍ତ ଭାଇର

ଜୀବିକାର ସଂସାର ।

ଦରିଆର ଏହି ଆକର୍ଷଣ ଦୃଶେ

ହଜି ଯାଉଅଛି କବି

କାଗଜ କଲମ ଧରି ବସିଲାଣି

ଆଙ୍କି ଦେବ ତାର ଛବି ।।

ଏହି କବିତା ଟି ଏକ ସନେଟ

କିନ୍ତୁ space ନ ହେବାରୁ ଏମିତି ଲେଖିଲି

ଅମ୍ବିକା ସ୍ୱାଇଁ