ଡର : ଏଇ ବୋଧେ ଜୀବନ

ଡର : ଏଇ ବୋଧେ ଜୀବନ

----------------------

ଏମିତି କିଛି କଥା।

ସେମାନଙ୍କ ଭିତରେ।

କନ୍ୟା ଭ୍ରୁଣ : ଡର ଲାଗୁଛି।କାଳେ ମା' ମୋତେ ପେଟରୁ ସଫା କରିଦେବ।

କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ : ମୋତେ ବି ଡର ଲାଗୁଛି।କାଳେ ମୋତେ ନେଇ ଫୋପାଡ଼ିଦେବେ ରାସ୍ତା କଡରେ।ବିଲୁଆ, କୁକୁର ଝୁଣି ଖାଇବେ।

କନ୍ୟା : ଡର ମୋ ମନରେ ବି ଅଛି।ମୋ ମୁହଁ ଉପରେ କାଳେ କିଏ ଏସିଡ୍ ଫିଙ୍ଗିଦେବ।

ଛାତ୍ରୀ : ମୋର କ'ଣ କମ୍ ଡର କି ! ଏଠି ବଳାତ୍କାର ଘଟଣା ଯେମିତି ଘଟୁଛି - ସୁଯୋଗ ପାଇଲେ ଜାନୁଆରମାନେ ଜୋର ଜବରଦସ୍ତି ମୋର ସବୁକିଛି ଲୁଟିନେବେ।

ବିବାହଯୋଗ୍ୟା : ଘରେ ରହିଲେ ବି ମୋତେ ଡରି ଡରି ରହିବାକୁ ପଡୁଛି।ଏବେ ଗୋଟେ ବୋଝ ପାଲଟିଛି ମୁଁ।କାଳେ ଗୋରୁଗାଈଙ୍କ ପରି ହାଟରେ ବିକ୍ରି ହୋଇଯିବି !

ବଧୂ : ଏ ସିନ୍ଦୂର, ଶଙ୍ଖା ପିନ୍ଧିବା ଦିନରୁ ମୋ ମନରେ ବି ବହୁତ ଡର।ଯୌତୁକ ଲୋଭୀ କାଳେ କେତେବେଳେ କିରାସିନି ଢାଳି ମୋତେ ପୋଡିଦେବେ !

ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜର ଡର କହି ସାରି ପରସ୍ପରକୁ ଚାହିଁଲେ।ଖୁବ୍ ଭୟଭୀତ ଦିଶୁଥିଲେ ସମସ୍ତେ।

ନିରବରେ କିଛି ସମୟ ବିତିଗଲା।

ପୁଣି ଆରମ୍ଭ ହେଲା କଥା।

ବଧୂ : ନା, ଆଉ ଶଙ୍ଖା, ସିନ୍ଦୂର ପିନ୍ଧିବାନି।ସେମିତି ଜୀବନ ବଞ୍ଚିବା।କିଏ ଏତେ ଡରି ମରିବ !

ବିବାହଯୋଗ୍ୟା : ଆଉ ବାହାହେବା ଇଚ୍ଛା ରଖିବାନି।ସାରା ଜୀବନ ଅବିବାହିତା ରହିଯିବା। ଡରିବା କାହିଁକି !

ଛାତ୍ରୀ : ମୁଁ ବି ଏଣିକି ଆଉ ପାଠ ପଢିବାକୁ ଯିବିନି।ଘରେ ରହିଲେ ମୋର ବି ଆଉ ଡର ରହିବନି।

କନ୍ୟା : କେତେ ଡରିବି ! ଏଣିକି ମୁହଁରେ ଲୁଗା ବାନ୍ଧି ବାହାରକୁ ଯିବି।ଯିଏ ଯାହା ଭାବୁଛି ଭାବୁ।

କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ : ମୁଁ ଆଉ ଜନ୍ମ ନେବିନି।ମା'ଙ୍କୁ କହିବି ପେଟରୁ ସଫା କରିଦେବେ।ବଢିଆ ହେବ।

କନ୍ୟା ଭ୍ରୁଣର ସେତେବେଳକୁ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ଅବସ୍ଥା।ସେ କହିଲା : ହେଲେ ମୁଁ କ'ଣ କରିପାରିବି ! ମୋତେ ତ କିଛି ବୁଦ୍ଧି ଦିଅ।ଗର୍ଭଧାରଣର ଇଚ୍ଛା ଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହିପାରିବକି ନାରୀଟିଏ ! ଅତଏବ ମୁଁ ଆସିବି ହିଁ ଆସିବି।

ପୁଣି ନିରବତା। ବିମର୍ଷ ଓ ଚିନ୍ତାଶୀଳ ସମସ୍ତେ।

କିଛି ସମୟ ପରେ......

କନ୍ୟା ସନ୍ତାନ : ତା'ହେଲେ ମୁଁ ଜନ୍ମ ନେବି ହିଁ ନେବି।

କନ୍ୟା : ମୁଁ ବାହାରକୁ ଯିବି ହିଁ ଯିବି।

ଛାତ୍ରୀ : ମୋତେ ପାଠ ପଢିବାକୁ ହେବ ହିଁ ହେବ।

ବିବାହଯୋଗ୍ୟା : ମୁଁ ବାହା ହେବି ହିଁ ହେବି।

ବଧୂ : ମୁଁ ତ ବଧୂ ହୋଇସାରିଛି।ନିର୍ଯ୍ୟାତନା ପାଇବି ହିଁ ପାଇବି।

ଡରୁଥିବା,ମରୁଥିବା,ସବୁକାମ କରୁଥିବା - ଏଇ ବୋଧେ ଆମ ଜୀବନ।

ଶେଷରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁରେ ଏଇକଥା ଫୁଟି ଉଠିଲା।

ଡର ଓହ୍ଲେଇଗଲା।