ସ୍ବପ୍ନ ମଲା ପରେ

କେବେଠୁ ମୋ ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ମରିବା ଆରମ୍ଭ ହେଲା ମୁଁ ମନେ ରଖିନି, 

ମାତ୍ର, ମୁଁ ଆଗପରି ଆଉ ଉଦବିଗ୍ନ ନୁହେଁ, 

ସାଧାରଣ ମଣିଷଟେ ପରି ବଞ୍ଚିବା ଆରମ୍ଭ କରିଛି l

ତେବେ କଣ ମୁଁ, ଅଉ ସକାଳେ ଉଠିବାକୁ ଇଛା କରୁନି? 

ଏକ ମୃତପ୍ରାୟ ହୋଇ ବଞ୍ଚୁଛି? 

ମୁଁ ତ ସବୁ ଦିନ ସକଳେ ଉଠୁଛି, 

ଏକ ଫାଙ୍କା ମନ ନେଇ, 

ଯେଉଁଠି ନା ରହିଛି ଗତକାଲି ନକରି ପାରିଥିବା କାମର ହିସାବ, 

ଅସଫଳତାର ହତାଶା, 

ନା ଆସନ୍ତା କାଲି କରିବାକୁ ଥିବା ସାରଣୀର ବିଶାଳ ସଂଖ୍ୟାକୁ ଦେଖି ଅସ୍ଥିରତା l

ଗ୍ରହଣ କରିପାରୁ ନଥିବା ସ୍ବପ୍ନକୁ ମୁଁ ବଦଳାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛି, 

ବଦଳାଇ ନ ପାରୁଥିବା ସ୍ବପ୍ନକୁ ମନ ଭିତରୁ ବାହାର କରି ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛି l

ଏବେ ମୁଁ ସକାଳୁ ଉଠୁଛି ସ୍ବପ୍ନ ନୁହେଁ, ଶାନ୍ତିକୁ ଖୋଜିବାରେ l

ଆଜି କାଲି ସ୍ବପ୍ନ ସବୁ ସ୍ବପ୍ନ ହୋଇ ନୁହେଁ, ସାଥି ହୋଇ ମୋ ସହ ଶାନ୍ତିକୁ ଖୋଜୁଛନ୍ତି l

ସ୍ବପ୍ନ ମଲା ପରେ, ଜୀବନ ସ୍ଥିର ସ୍ଥିବିର ନୁହେଁ, 

ଜୀବନ ଭର ପୁର ଆନନ୍ଦର ଲହଡିରେ ଦିନ ଗଣୁଛି l