ସ୍ୱାର୍ଥପର

ନିଜ କାମ ଥିଲେ, ଭାଇ ବନ୍ଧୁ ହୋଇ,

କରନ୍ତି ଯେ ଉପକାର

ଭାବ ବିନିମୟ,  ଆମୋଦ ପ୍ରମୋଦ,

ହୋଇ ସଖା ସହୋଦର ।

ନିଇତି ଆସନ୍ତି,   ପାଖରେ ବସନ୍ତି,

ଯେମିତି ରକ୍ତ ସମ୍ପର୍କ

ଛଦ୍ମ ବେଶ ସାଜି,   ହୁଅନ୍ତି ନିଜର,

ହୃଦୟେ ନ ରଖି ତର୍କ ।

ସମୟ ସୁଅରେ,  କୁଟା ଖଣ୍ଡେ ପରି,

ଭାସୁଥିବେ ଆମେ ନୀତି

ସ୍ୱାର୍ଥପର ଜନ,  ହୋଇ ହୀନ ମନ,

କରନ୍ତି ଅକୁହା ପ୍ରୀତି ।

ସକାଳେ ଉଠିଲେ,ଦେଖିବେ ତା’ ମୁଖ,

ନିଜ କର୍ମ ଧର୍ମ ପାଇଁ

ଅକୁହା ଆସିବେ,  ହୋଇ ଆଗଭର,

ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ରଖିବା ପାଇଁ ।

ଭାବୁଥିବେ ସଦା,   ନିଜ ଅମଙ୍ଗଳ,

ଉପରେ ଛିଞ୍ଚିବେ ପାଣି

ସ୍ଵାର୍ଥପର କେବେ,   ହୁଏନି ନିଜର,

ଅକୁହା ସ୍ୱର୍ଥୀ କାହାଣୀ ।